Dag 16 en 17 Vertrek uit Orlando, terug in Nederland

De wekker gaat, 't is 8.00 uur. De tijd van gaan is gekomen. Na het gebruikelijke ochtendritueel nog even een ontbijtje, de laatste spullen in onze goedgevulde koffers en rond 9.30 uur op weg naar het vliegveld in Orlando.

Bij de luchthaven aangekomen gaan we opzoek naar Alamo waar de auto moet worden ingeleverd. Zelfs met Tomtom is het goed opletten welke richting we op moeten in de wirwar van afslagen.

Toch rijden we in een keer goed en binnen enkele minuten zijn alle formaliteiten afgehandeld. De teller blijft steken op 2535 afgelegde mijlen, omgerekend een kleine 4100 km.

Op naar de vertrekhal. Voor het alom bekende slalomparcours staat een man met een weegschaal. Voor vertrek heb ik het gewicht goed verdeeld en de koffers gewogen, allen netjes onder het maximaal toegestane gewicht. Een kilootje teveel kost namelijk 100 dollar extra.

De grondstewardess heeft hier plaatsgemaakt voor een computerscherm. In plaatst daarvan staat er nu iemand voor de balie die alle handelingen verricht en de boardingpassen uitreikt. Da's nog eens een besparing in personeelkosten.

Bij de security is het druk. We sluiten achteraan in de lange rij als even later een van de medewerkers ons naar een andere ruimte dirigeert. Een gelukje, we staan nu vooraan bij de scanner en binnen een mum van tijd aan de andere kant.

We hebben ruim de tijd om de beperkt aanwezig winkeltjes te bezoeken, bakkie koffie en een broodje te nuttigen, en tijdens het wachten nog even te internetten.

Stipt op tijd, 13.45 uur stijgen we op, een rondje van de zaak over Orlando en omgeving, op weg naar Washington. Ook daar gaat het voorspoedig. Even voor half zes razen we de startbaan over voor het laatste deel naar Amsterdam. Tijd voor een filmpje of spelletje want net als op de heenreis hebben we de beschikking over een multifunctioneel touchscreen.

De zes uur tijdverschil worden weer ingehaald, dit betekent dat we een nacht missen. Slapen is en blijft een drama, opgevouwen in een vliegtuigstoel, dus half gesloopt stappen we even na zevenen uit het vliegtuig.

Als zombies waggelen naar de bagageband, de koffers hebben we binnen een minuut of tien. Vervolgens lopen we naar buiten en zien de Interliner al staan. De chauffeur had al weg moeten zijn maar heeft nog even gewacht (er zat dan ook niemand in de bus). Rond 8.30 uur stappen we de voordeur binnen.

De zesde Amerikareis ligt achter ons. Wederom een fantastische belevenis. We hebben de afgelopen weken ontzettend veel gezien en beleefd, al waren de afstanden op enkele dagen wat te groot, of beter gezegd te eentonig. Ons hoogtepunt van de reis was ongetwijfeld Nashville, wat een geweldige sfeer heerst er in die stad!

Terug in Nederland is het weer wennen. Neem alleen al het verkeer. Wat zijn wij daarin toch enorme hufters. Gehaast.....gejakker..... voorrang nemen i.p.v. krijgen..... plakken..... snijden..... enz. Het is even aanpassen maar ik weet zeker dat ik na enkele dagen weer geïrriteerd meedoe.

De komende dagen de jetlag uit het lijf werken en met het geschoten beeldmateriaal terugdenken aan de geweldige reis. Op naar de volgende te plannen reis want:

We gaan States weer terug!

Dag 15 Kissimmee

Er is wat twijfel wat we gaan doen vandaag. Lekker rustig aan of misschien naar Animal Kingdom? We volgen het weerbericht en zien dat er in het begin van de middag al regen wordt verwacht. Niet echt lekker weer om in een park rond te lopen.

In het hotel is vlakbij de receptie een informatiekiosk en na het ontbijt gaan Renske en Julian daar even langs. Op advies komen ze terug met een flyer van Funspot USA, op slechts een paar kilometers van ons hotel. Het doet een beetje kermisachtig aan maar wellicht is het leuk voor een paar uurtjes.

Rond een uur of half elf zijn we ter plaatse en lopen het terrein op, de entree is gratis. Je hebt hier verschillende mogelijkheden, of per rit, of per attractiesoort of een pas voor de gehele dag kopen. We zien direct al dat ze hier vier verschillende kartbanen hebben dus Julian en ik zien de dagpas wel zitten.

Het is erg rustig in het park en er zijn dan ook geen wachtrijen, gewoon naar binnen en direct gaan zitten, daar houden wij van. Met z'n drieën en enkele mederacers starten we in de meest eenvoudig baan dat niet meer is dan een simpel rondje. Lekker scheuren! De baancommissaris staat op een gegeven moment met een tuinslang langs de baan en begint de boel net voor een bocht nat te spuiten. Dikke pret, weinig grip en driftend de bocht door.

De overige attracties laten we even voor wat ze zijn, op naar de volgende kartbaan. Deze is een stuk uitgebreider en gaat over verschillende verdiepingen. Helemaal geweldig! Daarnaast nog een baan waarbij je in cirkelvorm omhoog rijdt. In totaal over vier lagen. Bovengekomen een steile afdaling met aan het eind een kombocht van 180 graden. Zo heet? Nee, zo scherp! Dat je je eraan snijdt? Nee, dat je aankomt, de bocht instuurt en meteen in tegenovergestelde richting rijdt.

Met een grote grijns op onze gezichten draaien we rondje na rondje. Heat afgelopen, hup naar de volgende. We kunnen er geen genoeg van krijgen. Onze gezichten zien regelmatig zwart en de stukjes rubber van de banden zitten in onze haren (bij mij wat minder rubber natuurlijk).

Ondanks de weersvoorspellingen blijft het voorlopig droog, zijn er weliswaar wolken maar is het bloedheet, zeker als je je ook nog eens inspant.

Na een ritje of tien op de verschillende banen proberen we wat andere attracties uit. Achtbaan, draaimolen, surfbaan, etc. Alles lekker relaxt, geen wachtrijen, dus helemaal leuk.

We duiken een amusementshal in voor de noodzakelijke verkoeling en vertier. Ook daar leven we ons uit om vervolgens toch weer te gaan karten. Renske houdt het karten even voor gezien, maar Julian en ik scheuren wederom bloedfanatiek over de banen. We rijden nu op een vlakke baan met o.a. twee haarspeldbochten. Lekker driften!

Als ook ik even stop, ik ga m'n armen behoorlijk voelen, racet Julian nog even verder. Ik schiet wat foto's vanaf de zijkant en zie dat een volwassen kerel ‘m probeert in te halen. Poot op 't gas, goede lijnen rijden, de man komt er tot zijn frustratie maar niet voorbij. Op een gegeven moment hoor ik hem zelfs vijf dollar bieden als hij maar opzij gaat. Julian lacht en zwaait naar hem maar laat hem er niet langs.

Voor we het in de gaten hebben is het 16.30 uur. Om het af te leren nog een keertje alle vier de banen rijden. Als we weer zitten ingesnoerd in het karretje moeten we er helaas uit. Het begint nu dan toch te regenen en de baan is te glad. De multi-layer banen zijn nog wel open dus pikken we die nog enkele keren mee. Erg leuk, zeker nu er natte plekken op de baan zijn.

Daarna houden we toch echt voor gezien en gaan we terug naar het hotel voor een opfrisbeurt. Wat een superdag was dit. Rond een uur of zes stappen we fris en fruitig de auto in om voor de laatste keer een lekker sappige steak te eten, althans ik dan. Het is happy hour, dus de sangria die Renske bestelt blijken er twee te worden, tegelijkertijd geserveerd.

Aan tafel bespreken we de afgelopen weken en beseffen dat we wederom een fantastische vakantie hebben gehad waarin we ontzettend veel gezien en beleefd hebben.

Daar waar Renske en ik zo'n beetje de gehele afgelegde route doornemen, raakt Julian niet uitgepraat over het karten. Dit was volgens hem de gaafste dag.

Terug in het hotel trekken we alle koffers leeg en delen de boel opnieuw in. Vooral het gewicht moeten we enkele keren opnieuw verdelen maar daar hebben we gelukkig een handig hangjekofferaanhethaakjeenleeshetgewichtafopdeschaal-apparaatje voor.

Morgen naar huis..... jammer genoeg.

Dag 14 Terug naar Kissimmee

Vandaag gaan we het rondje compleet maken door terug te keren naar ons eerste hotel in Kissimmee. Het eerste stuk vanaf Tallahassee is vrij eentonig en af en toe vallen er pittige regenbuien. Het mooie weer van de afgelopen weken laten we vandaag definitief achter ons.

Terwijl ik als kilometervreter de blik op oneindig heb gaat Renske met haar iPad helemaal op in een zogenaamd coindozer spelletje en ligt Julian achterin voor Pampus. De tjikkies hebben hem gisteravond iets te veel energie gekost.

Na een uurtje of twee een korte break voor een kop koffie en weer door. Rond het middaguur beginnen we toch wat trek te krijgen. Langs alle snelwegen wordt ruim voor de afslag aangegeven wat er te verkrijgen is, een erg handig systeem. Zo staan er borden met benzinepompen, hotels en (junkfood) restaurants.

In junkfood hebben we niet echt zin dus besluiten we een supermarkt op te zoeken. Van de snelweg af en even bij McInternet kijken waar de dichtstbijzijnde Walmart is gevestigd. We hebben geluk want op 5 minuten rijden zit er eentje.

Binnen de kortste keren zitten we met zijn drieën in de auto te knagen aan een enigszins 'normale' maaltijd. Brood, salades, zalm en fruit. Het is een beetje aanklooien in de auto, Renske krijgt er een campinggevoel bij, maar het smaakt meer dan prima! Wat dat betreft ben je het buiten de deur eten ook wel weer zat na een paar weken. Dat is dan ook het enige minpuntje want naar huis gaan is wel het laatste dat we op dit moment willen.

Hoe dichter we bij Orlando komen hoe heviger de buien worden. Het is hier redelijk vlak en je hebt weidse uitzichten dus zie je de bui van veraf aankomen. Af en toe lijkt het alsof we een muur van water binnenrijden met hooguit twee autolengten zicht. De strepen op het wegdek zijn bijna niet meer te zien, zo hard gaat het te keer. Binnen enkele minuten stopt het ook weer heel abrupt en heb ik de zonnebril weer nodig.

Bij het hotel aangekomen volgt de gebruikelijke incheckprocedure. Renske vertelt de receptioniste dat we hier de eerste nacht ook hebben geslapen. Mevrouw glimlacht, vindt het leuk dat we zijn teruggekomen, en gaat verder met de afhandeling. Als ze het even niet kan vinden in de computer vraagt ze of we nog steeds dezelfde achternaam hebben. Gelijk pareer ik de vraag met 'Natuurlijk, die hebben we afgelopen weken niet veranderd!' Ze heeft gelukkig in de gaten dat het niet zo'n bijster intelligente vraag was.

Ze vraagt vervolgens of we op de eerste etage een kamer willen of liever wat hoger. 'Maakt dat nog wat uit met betrekking tot het verkeerslawaai?' Dat blijkt niet zo te zijn. We moeten sowieso met de lift naar boven dus dat maakt verder ook geen verschil.

We stappen de lift in, alle verdiepingen staan aangegeven, behalve verdieping 1. Omdat hier drie liften zijn, zijn er misschien aparte liften. Even en oneven of wat dan ook. De vier koffers, bjoetiekees, wat losse tasjes, camera's, rugzak, schoenen, etc. gaan de lift weer uit. Er komt een paar tellen later een medewerker van het hotel die ons wederom naar de lift stuurt. We vertellen haar dat we naar de eerste verdieping moeten maar dat dat knopje niet in de lift aanwezig is.

Op haar aanraden gaan de vier koffers, bjoetiekees, wat losse tasjes, camera's, rugzak, schoenen, etc. de lift weer in. Op naar de dichtstbijzijnde verdieping dan maar en dat is de tweede. De vier koffers, bjoetiekees, wat losse tasjes, camera's, rugzak, schoenen, etc. gaan de lift weer uit en met de volle bepakking gaan we op zoek naar kamer 103. Niet te vinden natuurlijk!

Renske stelt voor dan maar met de trap een verdieping te zakken. Dus..... met de vier koffers, bjoetiekees, wat losse tasjes, camera's, rugzak, schoenen, etc. lopen we het trappenhuis in, drie trappen naar beneden voordat we de eerste deur tegenkomen. We zwaaien ‘m open en.....

..... we staan met de vier koffers, bjoetiekees, wat losse tasjes, camera's, rugzak, schoenen, etc. weer in de lobby! Volgens de receptioniste en later de andere medewerkster moesten we met de lift naar boven. Er blijkt echter naast de receptie een gang te zijn (dus op de begane grond) waar kamers zijn, en ook die van ons!

De vier koffers, bjoetiekees, wat losse tasjes, camera's, rugzak, schoenen, etc. droppen we op de kamer, 'face timen' nog even naar Holland, en gaan op pad naar een mall waar de grote kledingmerken zijn gevestigd. Je kan tenslotte niet met een lege koffer thuiskomen. Hij moet gevuld zijn anders gaat de boel schuiven en krijg je kreukels.

Het is zondag en dat is goed te merken. Overal waar je bij winkels komt zijn belachelijk grote parkeerplaatsen aangelegd. Ik heb nooit begrepen waarom want als wij er zijn is nog geen tien procent bezet, en dat is nog hoog ingeschat. Vandaag is het echter een gekkenhuis, alles staat vol tot in het gras aan toe.

Het lukt uiteindelijk om een plekje te vinden en weldra storten we ons in het gedrang. Gezellig shoppen, van winkel naar winkel. We lopen er een paar uur rond, tot sluitingstijd, en dat is eigenlijk te kort.

Dag 13 Mobile naar Tallahassee

Normaalgesproken gaan we na het uitchecken direct de betreffende plaats of stad uit, op weg naar de volgende locatie. Vandaag gaat het iets anders. De ingelaste Swamp Tour heeft gisteren de gehele morgen in beslag genomen. Eigenlijk was de planning dat we naar het vliegdekschip in Mobile zouden gaan. De late aankomst en het slechte weer heeft ons doen besluiten het naar deze dag te verplaatsen.

Binnen een half uur staan we op de parkeerplaats van het schuitje. De USS Alabama BB-60 zoals hij officieel heet blijkt echter geen vliegdekschip maar een slagschip te zijn. Een ander modelletje, wat kleiner, maar toch groot genoeg om problemen te hebben bij het file parkeren bij ons achter in de sloot.

We hadden het idee om even een boot te bekijken maar tot onze verbazing is er een heel park omheen gebouwd. Er staan tanks, rupsvoertuigen, vliegtuigen en een echte onderwaterzeeër.

De auto wordt geparkeerd en het regent. Renske en Julian trekken een regenponcho aan (echte Hollanders, op alles voorbereid), ik zie dat met deze warmte niet zitten en stap zo naar buiten. Bij het winkeltje annex haalhierjekaartjesoploket zijn ze de enigen met een dergelijke outfit. Zich niet helemaal op hun gemak voelend in het circuskostuum besluiten ze om het maar uit te trekken, het is inmiddels toch alweer droog.

De tour vangt aan op de Alabama. We gaan aan boord en volgen de met pijlen aangegeven route. De boot waar 2500 man op hebben gezeten is 207 meter lang en 33 meter breed. Je denkt een stalen bootje met wat lopen op het dek voor de grote boemen maar eenmaal onderdeks zien we dat het een compleet dorp is. We komen langs de bakker, kapper, kleermaker, stomerij, smid, slager, postkantoor, etc. Het 'restaurant' en de sigarenboer zijn uiteraard ook aanwezig.

De drie uitgezette routes lopen we uit. Ik verbaas me erover dat zo'n enorme klomp staal eigenlijk blijft drijven. Natuurlijk, zoals men het vroeger verwoordde:

'Yder stijflichaems swaerheyt is so veel lichter in t'water dan in de locht, als de swaerheyt des waters met hem evegroot.'

of in normaal Nederlands:

'De opwaartse kracht die een lichaam in een vloeistof of gas ondervindt is even groot als het gewicht van de verplaatste vloeistof of gas.'

Jaja, ik heb ook op sgool gezeten! De wet van Arie Giemedus kan ik me nog wel herinneren.

Het is verschrikkelijk warm in de boot ondanks dat er hier en daar wat koude lucht naar binnen wordt geblazen en er ventilatoren staan opgesteld. Toch willen we niets missen en al gutsend en klotsend trekken we een enorm slakkenspoor van dek naar dek.

Op het bovendek lopen we tenslotte nog wat rond, gaan naar binnen in de geschutskoepels van de grote kanonnen en Julian en ik beklimmen nog een laddertje of tien helemaal naar boven. Een uitputtingsslag maar wel als beloning een fantastisch uitzicht.

Hierna volgt het paviljoen van de gevechtsvliegtuigen. Even bijtanken in de gekoelde loods. Van propeller- tot straalvliegtuigen staan hier opgesteld. De mooiste is de A12. Een vliegtuig dat sneller door de lucht gaat dan een kogel. Als we voldoende zijn bijgetankt vervolgen we onze tocht naar buiten waar de onderwaterzeeër ligt.

De USS Drum zoals de zink-en-kom-weer-boven-boot heet is ruim 100 meter lang. Meteen bij binnenkomst via het bovendek merken hoe ontzettend krap het in zo'n ding is. Ruimte om elkaar in het gangpad te passeren is er niet. Werkelijk als haringen in een ton. We wurmen ons door kleine deurtjes van compartiment naar compartiment waarbij we de torpedoruimte, eetzaal, slaapvertrek, commandopost, etc. passeren.

Vanzelfsprekend is de route eenrichtingsverkeer. Voor sommige bezoekers van het doorsnee Amerikaanse formaat zal het al lastig genoeg zijn om zonder schoenlepel door de gangen te geraken, laat staan door de kleine deurtjes. Probeer je maar eens voor te stellen hoe dat eruit ziet. Ik denk hetzelfde als dat je een geplukte kip door de brievenbus probeert te persen.

Tijd voor een welverdiende verfrissing en hapje eten in het bescheiden restaurantje. Als we ook dat achter de kiezen hebben is het inmiddels tegen enen. De rit naar Tallahassee zal als het niet tegenzit ongeveer vier uur in beslag nemen en niet te vergeten, we gaan door een tijdszone en verliezen een uur (van 7 naar 6 uur tijdsverschil met Nederland). Dus richting auto en vertrekken, maar niet voordat ik als oud huzaar nog even langs de rupsvoertuigen en de tanks ben gelopen.

We verlaten Mobile voor de lange rit naar de eindbestemming. Gelukkig is er onderweg genoeg te zien. Wederom kilometers lange wegen over het water met weidse uitzichten. Ook het weer wisselt regelmatig af. Van strak blauw tot donker grijs met pittige onweersbuien.

Rond 19.00 uur komen we aan bij ons hotel met, tot genoegen van Julian, een zwembad. Hij springt in zijn zwembroek en daarna in het bad. Renske en ik gaan nog even naar een naastgelegen kledingzaak waarna ook Renske nog even een duik neemt. Ik kan niet zwemmen (ik kan het wel maar ik heb gewoon geen zin),dus kruip ik in de virtuele pen om de dag op te maken.

Renske komt terug en meldt dat Julian volop aan het ouweh... is met een aantal Amerikaanse softbalmeisjes. Als enige 'man' voelt hij zich als een haan in het kippenhok. Zonder schaamte kletst hij honderd uit om zich uren later, geheel doorweekt, weer bij ons op de kamer te voegen.

Morgen maken we de cirkel rond en gaan terug voor de laatste twee dagen in Kissimmee (Orlando). Daar sluiten we af bij hetzelfde hotel als waar we zijn gestart. Zonder stops een rit van een uurtje of vier.

Dag 12 Via Slidell naar Mobile

Het is 6.00 uur als de wekker ons het bed uit rammelt. ‘t Is vakantie dus niks rustig aan doen, huphup tussen de zure lappen vandaan, douchen, inpakken, ontbijten en wegwezen.

Waarom zo vroeg? Wel, we hebben een plaatsje laten reserveren op een boot. In Slidell gaan we met een zogenaamde Swamp Tour mee. Het is drie kwartier rijden en we moeten uiterlijk 8.45 uur ter plaatste zijn.

De korte rit verloopt gladjes en ruim op tijd komen we aan. Het is goed dat we gereserveerd hebben want het loopt storm. We wachten tot onze groep van ongeveer 15 man compleet is.

De gidsen zitten buiten en vragen waar we vandaan komen. 'Nederland, oh dat ligt net zo laag als hier is het niet?' Als sommigen horen dat we onder de zeespiegel leven begrijpen ze niet dat wij dat doen. Maar goed, zij moeten leven met de wetenschap dat ze vroeg of laat te maken krijgen met een hurricane.

De groep is compleet en Captain Garrett geeft iedereen die onder de 17 jaar is een zwemvest. Julian baalt als een stekker maar het moet; wettelijke richtlijn. Ik gooi nog wat olie op het vuur door te zeggen dat hij veeeel beter kan zwemmen dan ik (en dat is niet gelogen!). Een mokkende puber met drie zwemdiploma's in een zwemvest, prachtig!!!

We gaan aan boord van een platte boot waar we in het midden plaatsnemen, gezicht naar het water gericht. Instructies volgen van wat wel, en wat niet mag en we zijn weg. Ook meldt de gids nog even dat dit geen Disney is en het altijd afwachten is wat we aan beesten tegenkomen. Slechts een paar minuten zijn we onderweg als er al een alligator wordt gespot. Er wordt gestopt en het beestje krijgt een snoepje in de vorm van een marshmallow.

Als eerste gaan we een mijl of drie de rivier op naar een 'indianenreservoir'. De boot waar een 150pk motor achter hangt komt niet lekker los dus wordt er om twee volwassen vrijwilligers gevraagd die naast de kapitein willen zitten. Wat meer gewicht en balans aan de achterkant waardoor we op snelheid wat meer naar achteren hangen. Ik bied me aan, mooi plekje met fantastisch zicht!

We blazen de rivier over, werkelijk schitterend. Op het moment dat we bij het reservaat aankomen, komt er net een inwoner met zijn boot aan. Hij wordt begroet, iedereen kent elkaar hier bij naam. Als doorgezomerde inboorling weet hij precies hoe hij moet aanmeren dus......... op zijn Hollands gezegd ... hij flikkert het water in!

Langs de oever van de rivier staat het vol met zogenaamde Cajun Houses. De enige manier om er te komen is per boot. Ook hier komen we een bekende van onze gids tegen. Ze praten wat, 'wat gevangen?' Vervolgens houdt de man een enorme meerval omhoog. Ik ben net te laat om en plaatje te schieten. Op de weg terug zie ik dat hij ‘m aan het rippen is.

De huizen bestaan uit planken, golfplaat en verder alles wat maar bruikbaar is om het bij elkaar te houden. Malle Pietje zou hier ongetwijfeld een thuisgevoel hebben gehad. Toch heeft het wel wat, geen huis lijkt op een ander en de, in mijn ogen, bouwvallen zorgen voor een apart sfeertje. Hetgeen gevangen wordt aan beesten wordt op een provisorische buitenkeuken aan het water schoongemaakt.

We keren om en varen een aparte tak van de rivier op. Hier komen we schildpadden en alligators tegen. Tevens ook een blauwe reiger, hier een bijzonderheid, bij ons schijten ze op je kop zoveel als we er hebben.

Een smalle doorgang wordt ingevaren die aan het einde doodloopt. Prachtig mooi, prima locatie om filmopnamen te maken. Volgens de gids/kapitein is een van de grootste alligators van dit gebied meestal achterin dit doodlopende stuk te vinden. We hebben pech, niets te zien en als een andere boot bij ons komt liggen meent de gids te weten wat te doen om het beest te lokken. 'Dit werkt altijd'..... 'doe ik thuis ook altijd'..... gevolgd door een luid: 'Honey, I'm home!' Het beest heeft een snipperdag.

Op hetzelfde plekje lopen ook vaak varkens rond die ooit eens zijn meegenomen door, als ik het goed heb onthouden, de Spanjaarden. Koelkasten had men destijds niet dus vlees vervoeren kon alleen door het levend mee te nemen. De soort heeft zich vervolgend voortgeplant en sloopt nu min of meer de wetlands.

Deze gebieden zijn sowieso de laatste 50 jaar al enorm in omvang afgenomen, dat hadden we in New Orleans ook al gehoord. Het probleem ervan is, dat zo de natuurlijke afweer tegen hurricanes aan het verdwijnen is en rampen zoals destijds met Katrina alleen maar groter dreigen te worden.

We varen langzaam terug als we vanuit het niets een paar enorme dreunen horen. Zelfs de kapitein schrikt ervan. Onweer op komst. De lucht betrekt snel en weldra barst er een stevige bui los. We hebben het geluk dat onze boot overkapt is. Onderweg terug komen we een boot zonder kap tegen. Passagiers zitten in de boot maar zijn toch verzopen!

Net zo snel als de bui losbarstte, zo snel is het ook weer voorbij. Onze gids/kapitein bedankt ons dat we met hem mee zijn geweest en als we het leuk hebben gehad en ervaringen delen op bijvoorbeeld het Internet, of we dan zijn naam, Garrett, erbij willen plaatsten. Vonden we het helemaal niets, dat heet hij Rob.

Garrett heeft geweldige humor maar dit laatste blijkt toch enigszins waar te zijn. De firma waar hij voor werkt heeft namelijk een marketingtype in dienst die o.a. het Internet afspeurt naar reviews over de Swamp Tours. De informatie die zo kan worden verzameld, wordt gebruikt voor de beoordeling van de gidsen.

Als er wederom voet aan wal wordt gezet, hebben we een fantastische tocht van twee uur achter de rug. De auto wordt gezocht, de Tomtom ingesteld en we gaan op weg naar Mobile, de eindbestemming van vandaag.

Via de Interstate 10 zijn we het snelst op de plaats van bestemming, echter omdat de rit slechts twee uur in beslag neemt kiezen we voor de iets langere en tragere route langs de kust. Uiteraard krijgen we er wel iets voor terug, een veel mooier uitzicht.

We passeren tientallen kilometers hagelwit strand zoals je dat alleen aan de Golf van Mexico ziet. Prachtig weer, af en toe vliegt er eens een pelikaan over, palmbomen, 't is net vakantie.

Het valt ons op dat alle huizen hier nieuw zijn en dat van de meeste pieren in zee alleen de staanders nog zichtbaar zijn. Dit moeten de sporen van Katrina zijn. Hoe dichter we bij de stad Biloxi komen hoe meer het eruit ziet alsof de verf net droog is, echt alles is nieuw. Deze stad is dan ook vol getroffen door de orkaan.

Als ik een dipje krijg stoppen we even bij een mall. Lopen wat rond, bakkie koffie naar binnen en weer op pad voor het laatste deel. We rijden over gigantische wegen/bruggen over het water dat een beetje doet denken aan de verbindingen tussen de Florida Keys. Het laatste deel van de reis gaat niet meer langs de kust dus we besluiten vanaf daar de snelweg te pakken.

De lucht betrekt inmiddels en binnen de kortste keren volgt er een pittige onweersbui met rake klappen. Het kwik zakt tot het laagste punt van de vakantie, 77 graden (slechts 25 graden Celsius).

Bij de afslag is het behoorlijk druk omdat de verkeerslichten niet meer werken. Een kruising met een zesbaansweg zonder regeling! Toch gaat het verbazend goed. Drie auto's steken naast elkaar over..... de volgende drie wachten..... de andere kant gaat rijden..... zelfs afslaand verkeer krijgt even later de ruimte..... en bij dit alles blijft de kruising zelf, vrij van verkeer! Dit moet je in Nederland eens proberen!

Bij aankomst in het hotel het gebruikelijke inchecken. Julian die al dagen niet heeft kunnen zwemmen omdat er simpelweg geen zwembad was, vraag aan de receptionist of het bad open is. De man moet er hard om lachen. De regen komt namelijk met bakken uit de lucht! Ook in de avond en nacht wordt er volgens de man zware storm verwacht.

Nadat het onweer is overgetrokken springt Julian in zijn zwembroek en is weg. Het regent overigens nog gestaag. Ik begin vast aan de weblog en foto's en Renske gaat alvast opzoek naar een restaurant voor vanavond. Ik heb wel zin in een echte goede steak dus......

..... Een steakhouse gevonden op 20 minuten rijden. Bij aankomst is het er echter zo druk dat we een soort van buzzer krijgen en buiten moeten wachten. Het kan zo'n 40 minuten gaan duren! Lang wachten, maar aan de andere kant weet je dat het eten goed moet zijn.

Als er eindelijk een tafel vrij is en het bestelde ter tafel is gekomen gaan we los. Julian aan de spare ribs, Renske gaat voor een filet met wilde champignons, knoflook aardappelpuree en wat groenvoer, ik voor een New York Strip Steak van een pond en wat groen spul voor de vitamientjes! Werkelijk sensationeel!

Ik proef gewoon de zongerijptheid van het koetje en de liefde waarmee het stukje vlees op de grill is neergevlijd. Zooo ontzettend lekker! Dat wordt na de vakantie onherroepelijk mijn zwembandje leeg laten lopen..... dus water en brood.

We hobbelen terug naar de auto die ons binnen een kwartier bij het hotel brengt. Morgen naar de hoofdstad van Florida, Tallahassee. Maar voordat we die richting opgaan eerst nog even een bezoekje brengen aan de USS Alabama, een groot vliegdekschip.

Dag 11 New Orleans

Een beetje uitslapen en daarna op het gemak afzakken richting ontbijt dat op het binnenterras in de buitenlucht wordt geserveerd, zij het door ons zelf. Al zitten we in de schaduw, het is nu al behoorlijk warm. Ze spreken hier zelfs van een hittegolf.

Deze gehele dag hebben we in New Orleans te besteden. Vanwege de warmte kiezen we voor een binnenattractie, het is simpelweg geen volle dag uit te houden op straat. Je voelt de warmte van de straat dwars door je schoenzolen heen.

Met de auto rijden we binnen enkele minuten het centrum in en parkeren bij het aquarium. We gaan vissies kijken. Er is de mogelijkheid om een combinatieticket te kopen dus dat doen we. Eerst naar Audubon Aquarium of the Americas, zoals dat officieel heeft, daarna naar het naastgelegen Imax theater voor een film over hurricanes en tot slot naar het insectuarium voor kruipend ongedierte. Zo zijn we het grootste gedeelte van de dag onder de (gekoelde) pannen.

Aqauria hebben we al vaak bezocht maar het blijft ons toch altijd fascineren. Juian sprint van bak naar bak en blijft foto's schieten. De Lucky Luke van de fotografie, hij schiet sneller dan de sluitertijd.

We lopen het nagebootste tropisch regenwoud in en zien behalve de oningeblikte vis ook het nodige vliegende spul zoals ara's. Erg leuk gemaakt.

De route gaat verder langs wat amfibieën, kikkers in allerlei maten en kleuren en ze hebben hier een enorme witte alligator liggen. In de natuur zou zo'n beest vanwege het ontbreken van een schutkleur gelijk worden opgevroten maar hier in gevangenschap gedijt hij/zij prima, al ziet het er wel een beetje uit alsof ze hem/haar dun geschild hebben.

Er worden wat stokjes met opgeplakt vogelzaad aangeschaft voor in de parkietenkooi. Wat dat met een aquarium te maken heeft begrijp ik ook niet maar het is wel grappig. Honderden gevleugelde vrienden die zo goed als handtam zijn kluiven het zaad van je stok. Het spul krijst er lustig op los en zo hier en daar krijgt er eentje een stevige beurt, soms zelf van verschillende mannetjes achter elkaar! Het verbaast mij dat dat hier in Amerika wordt toegestaan onder het oog van zoveel jeugd.

Verschillende bakken met fraai uitgelichte kwallen lopen we voorbij en bij aan het einde van de tour loopt Julian nog even het winkeltje binnen. Hij wil een onbenullig ding kopen maar de kassajongen is er een van het minder snuggere soort. Hij rommelt wat, krijgt hulp van een collega en eindelijk lukt het om af te rekenen. Ik zie zijn naambordje en opeens snap ik het, hij heet Ezel. En, hij kan zelfs zijn eigen naam niet goed spellen want er staat Ezell. Laten we het maar op erfelijk belast houden.

Het Imax wordt het volgende bezoek. De film volgt een paar mensen vanaf een paar jaar voor Katrina tot erna. Katrina, de storm die in 2005 grote chaos in New Orleans heeft veroorzaakt. De beelden hebben we destijds ook op de Nederlandse TV gezien maar nu we gisteren door de stad hebben gelopen realiseren we nog meer wat voor een impact het op deze regio heeft gehad. Op het moment dat de film stopt is het muisstil in de zaal en zie je bij sommigen de emotie op het gezicht.

Voor het insectuarium moeten we 10 minuutjes lopen. Zoals al eerder opgemerkt is het snikheet en we zijn dan ook blij als we de gekoelde entree betreden. Omdat het insectuarium in een federaal gebouw is gesitueerd moeten we eerst even door de controle, net als op het vliegveld inclusief bagagescanner.

Renske ziet hier het minst naar uit, ze heeft helemaal niets met de veelpotige onderkruipsels. Toch blijft ook zij enige tijd geboeid kijken (anders liep ze weg!) naar een mierenkolonie die blaadjes in stukken bijten om ze vervolgens langs een tak omhoog het nest in te werken. Het geheel is met transparante pijp mooi opengewerkt dus het gehele traject is te volgen.

We zien een leuke opstelling, uiteraard achter glas, van een keuken die niet goed schoon is gehouden. Klevende potjes e.d. die ervoor zorgen dat de kakkerlakken het er prima naar hun zin hebben.

Vandaag wordt er live gekookt en gebakken en is er de mogelijkheid om een en ander gratis te proeven. Vanzelfsprekend geen appelgebak maar meelwormen en meer van dat soort eiwitrijke beestenspul. Renske en ik kijken het met afgrijzen aan, Julian waagt zich stoer aan een Chocolat Tjirp Cookie, een traditioneel koekje waarbij ze de chocolade hebben vervangen door insecten. Echt lekker vindt hij het niet en naderhand blijft hij maar aan zijn beugel peuteren als Renske tegen hem zegt dat er een vleugeltje klem tussen zit.

Na een soort van interactieve tekenfilm waarbij onze stoelen op en neer gaan, een muskiet in onze ruggen prikt en meer van die moderne 4D-effecten gaan we naar de vlindertuin.

Ook hier een combinatie van dieren. Behalve vele vlindersoorten vliegen er ook tropische vogeltjes rond en is er een enorme vijver met karpers. Nadat Julian elke vlinder minstens drie keer heeft gefotografeerd lukt het ons hem mee te krijgen.

Hierna, het is inmiddels 15.30 uur, gaan we terug naar het hotel. Even relaxen om vervolgens een restaurant op te zoeken. Julian wil graag naar Golden Corral en vindt er een op een kwartiertje rijden. Ook nu bevalt het eten prima.

Op de weg terug wil Renske nog even naar de Walmart en ze heeft gezien dat er naast een Petco is gevestigd. Ik zie het nut er niet van om bij een dierenspeciaalzaak naar binnen te gaan maar goed...

De winkel is enorm groot en ik ben blij dat ik mee naar binnen ben gegaan. Wat een mafkezen die Amerikanen! Een speciaal deel met kleren voor de hond, roze truitjes met strikjes en capuchon voor als je keeshond reutje op mannetjes valt, bodywarmers, wollen mutsjes, noem het maar op.

Op de vogelafdeling komen we als vanzelfsprekend uit bij het parkietenspeelgoed. Zo zien we o.a. een mini bowlingbaan voor in de kooi, een bal met opname functie om hem beter te leren spreken en een gitaar met belletjes. Deze laatste konden we niet laten liggen.

Elk gangpad kom je wel iets eigenaardigs tegen. Voor de hamster is er een soort van racebaan. Je legt een parcours uit met rails, hamster in een bal en rollen maar. Zelfs is er een auto leverbaar waarbij je een bal met beest in kan plaatsen waarna de auto op hamsterkracht door de kamer scheurt. Gek is hier niet gek genoeg.

Hierna keren we hotelwaarts. Het is weliswaar nog vroeg op de avond maar we willen bijtijds onder de wol. Morgen gaan we vroeg weg want we hebben een zogenaamde 'swamp tour' geboekt.

Dag 10 Via Vacherie naar New Orleans

De eindbestemming van vandaag ligt op een kleine 3 uur rijden. Omdat we niet al te vroeg willen aankomen bij het hotel kiezen we ervoor om een plantage te bezoeken. In de streek rond New Orleans zijn er meerdere te vinden, wij kiezen voor de Oak Alley Plantation in Vacherie, een suikerrietplantage.

De paar uur durende rit is vooral het laatste stuk, als we de staat Louisiana in rijden, erg mooi. De weg is verhoogd aangelegd over tientallen kilometers, door een moerassig gebied (ik bedoel tientallen kilometers lang, niet hoog natuurlijk).

Rond half een rijden we de parkeerplaats op, kopen kaartjes en beginnen de wandeling op het landgoed. Het ziet er allemaal prachtig uit. De laatste bewoner wilde dat het als erfgoed bewaard bleef en dat het opengesteld zou worden voor het publiek. Gelden worden gebruikt voor onderhoud en om de plantage zoveel mogelijk in originele staat te houden of te reconstrueren.

Tijdens de burgeroorlog is er het nodige verloren gegaan en ook niet alle bewoners zijn even zorgvuldig met de gebouwen omgesprongen. Zo is in 'the Big House', het huis van de eigenaar, de complete marmeren vloer van de beneden verdieping vervangen door hout. Een van de bewoners had er paarden in rond laten lopen waardoor het marmer is vernield.

Nu ziet het er schitterend uit en lopen de gidsen in de klederdracht van weleer rond. Elke kamer heeft zijn verhaal. Zo zien we in de eetkamer een gigantische grote maar lage tafel en kleine stoeltjes. Had zomaar gekund dat de zeven dwergen er hadden gewoond. Alles heeft uiteraard te maken met de gemiddelde lengte van de mensen, die lag rond de 1.50 meter.

Bestek ligt op zijn kop en is overdreven groot. Op zijn kop omdat de gasten dan het familiewapen konden zien en heel groot omdat het bestek van echt zilver is en dus een stukje aanzien gaf. Hoe groter, hoe rijker.

Op een van de slaapkamers vertelt de gids een aardig verhaal. Er is maar een enkel bed en de betreffende ruimte werd voor meerdere doeleinden gebruikt. Uiteraard als slaapvertrek maar ook als iemand ziek was of overleden. De middelen waren destijds zeer beperkt dus als er iemand lag opgebaard dan was het al snel zo dat degene uit zijn straatje begon te ruiken (vrij vertaald). Om de lucht te maskeren plaatste men de ruimte vol met bloemen. Dit is de eigenlijke reden dat we nu nog steeds bloemen geven met begrafenissen.

Na verschillende ruimten bekeken te hebben op de bovenverdieping gaat de deur open en hebben we een schitterend uitzicht op de laan met eiken. De 28 bomen, 14 aan elke kant, zijn ruim 300 jaar geleden geplant. Een prachtig plaatje.

Het balkon loopt helemaal rond het huis, we hebben een prachtig uitzicht. Toch wordt op een gegeven moment mijn aandacht afgeleid door een man met een paar bijzondere gympies. Schoenen met tenen, ik heb het nog niet eerder gezien. Achteloos schiet ik er even een foto van.

We verlaten het huis en Julian en ik willen nog een plaatje schieten vanaf het begin van de laan, 400 meter verderop. Een afstand van niks maar in deze zompige hitte staat het schuim alweer op/in ongewenste plekken. Onderweg spotten we nog wat eekhoorntjes en een ibis. Hier kijken ze er niet voor op of om, voor ons is het bijzonder zo'n beest niet achter gaas te zien.

We lopen nog wat door de tuinen, langs oude auto's, een officierstent uit de burgeroorlog,en langs de gereconstrueerde slavenverblijven. Nog even een verfrissing en dan op weg naar de uitgang.

De route naar New Orleans zal een uurtje in beslag nemen. Ook dit is een mooie route met wederom een stuk weg door moerassig gebied dat verhoogd is aangelegd. Het valt ons op dat alles hier nagenoeg vlak is, een beetje vergelijkbaar met Nederland.

New Orleans is een enorme stad met een uitgebreid wegennet. Ondanks de Tomtom moeten we goed opletten om niet verkeerd te rijden. Uiteindelijk bereiken we het hotel rond 16.00 uur.

Even een uurtje rust en daarna weer richting het vertier. Helaas rijden de trams vandaag niet vanaf de halte bij het hotel maar wel een bus. Hiervoor moeten we volgens de receptioniste een blokje om.

Twee bochten verder geen halte te vinden. The French Quarter waar we naartoe willen schijnt op loopafstand te liggen. Omdat we ons nog niet helemaal goed kunnen oriënteren besluiten we terug te gaan en de auto te pakken.

Binnen vijf minuten zijn we ter plaatse, de auto geparkeerd in een garage, twee straten door en we staan in Bourbon Street. De straat zelf is afgesloten voor verkeer en heeft aan beide zijden cafés, veelal met live muziek. Blues, rock, jazz, een mix van alle stijlen is hoorbaar als je over straat heenloopt. Oergezellig!

Een klein stukje lopen we door deze straat op zoek naar een restaurant. We hebben al snel door dat je voor iets behoorlijks hier niet moet zijn. Een willekeurige straat wordt ingeslagen en we lopen richting het water, de ‘k Mismeslippie. Een leuk restaurantje gevonden en zonder meer lekker gegeten. Julian een garnalengerecht, Renske iets met een mega grote opengewerkte tomaat met een soort van salade erin, ik garnalen met cajun jamboree. Geen idee wat hetisals ik het op de kaart zie maar de garnalen spreken me erg aan. Super lekker alleen maak ik een kleine vergissing. Dat kleine gele paprikaatje blijkt geen paprika te zijn maar een madame Jeanette, een hete gele Surinaamse chilipeper...gelukkig heb ik een bloemenvaasje met bluswater!

Naderhand lopen we verder richting het water. We lopen een stuk over de boulevard met mooi uitzicht over de rivier. Komt er heel gepast ook nog een kenmerkende raderboot langs, helemaal leuk.

Terug het vertier in lopen we Bourbon Street helemaal uit. Nu het nagenoeg donker is de sfeer nog beter. Volop licht van de reclameborden en echt overal live muziek. Bij elke gelegenheid staan mensen, soms schaars gekleed, je naar binnen te praten, tot grote hilariteit van Julian die niet weet wat hij allemaal ziet. Tieten!

Helaas voor ons worden we nergens binnengevraagd. Ja, een keer maar dat is een vergissing. Overal geldt namelijk een minimum leeftijd van 21 jaar.

Als we langs een tent komen waar Honky Tonk Woman naar buiten schalt gaan Renske en ik afwisselend even naar binnen. Bij andere cafés blijft het bij even gluren of door het kozijn (het raam zit er niet in) naar binnen kijken. Uiteraard is het jammer dat we niet naar binnen kunnen maar op straat gebeurt genoeg. Ook daar genoeg muzikanten en vertier.

Voor vandaag is het genoeg geweest, we gaan terug naar ons authentieke (nou ja, zeg maar oud antieke) hotel in het Garden District. De eerste indruk van New Orleans is tot zover fantastisch!

Morgen nog een dag in deze bruisende stad.

Dag 9 Jackson Mississippi

Tot nu konden we het met drie koffers af, echter na gisteravond is er het een en ander bijgekomen, tijd om koffer drie uit koffer vier te halen. We wisten op voorhand dat dit ging gebeuren dus hebben we twee koffers in elkaar gepast, TADA!

Op het gemakje ontbeten en daarna de boel opnieuw gerangschikt. Vervolgens uitchecken en rond tienen rijden we weg. Ook Memphis kunnen we aan ons lijstje van bezochte steden bijschrijven. Weer een mooie ervaring rijker.

Jackson, onze volgende stop ligt op een goede drie uur rijden, apple-tje egg-je. Natuurlijk, de smekbak heeft regelmatig dorst dus om te voorkomen dat Renske met een sjerriekennetje brandstof 20 mijl heen en 20 mijl terug moet lopen in de zinderende hitte (het kwik alweer op 100 graden Fahrenheit), moeten we tijdig stoppen.

Ze blijkt weinig geleerd te hebben van de vorige keer toen ik haar 16 dollar aftroggelde. Ook nu kijk ik met mijn meest onschuldige blik en.....'portemonnee is bijna leeg schat, geef even 20', en hup voor mekaar. Het moet gezegd (van mijzelf) het met de creditcard betalen bij een pomp is weleens lastig. De kaartlezers aan de pomp zelf vragen om een postcode maar werken niet op de Nederlandse postcodes. De creditcard wordt ook niet altijd geaccepteerd bij het vooraf betalen dus is het regelmatig met contanten strooien.

Ik probeer het toch met de card en zowaar het lukt om vooraf te betalen. Even volgooien dus en het wisselgeld ophalen. Dit gaat weer anders dan de andere keren, nu krijg ik een kassabon met daarop het wisselgeld aangegeven. Het wordt met de creditcard verrekend. Prima, heb ik tot 'ergernis' van moeder de vrouw en een volle tank en 20 dollar extra! ('t is uiteindelijk maar één rekening maar ik maak er een sport van). Drie maal is scheepsrecht, dus ik ga ervoor al besef ik wel dat het lastig zal worden. Uit frustratie staat zij een paar meter verder de geldautomaat leeg te trekken. Hmm, wie het laatst lacht,.....

De rit van vandaag is voor wat betreft het uitzicht veel van hetzelfde al zie ik langs de weg wel wat apart kruipend spul aan beesten langstrekken, een erg makke vos (oh nee, die was platgereden), een tamme bever..... of nee, toch een vos..... of was het een hond.... wat het ook was, het heeft ooit geleefd maar heeft nu meer weg van een frikadel speciaal die uit het bakje is gevallen. Dat we enorm veel (hele) grote roofvogels tegenkomen is eigenlijk vanzelfsprekend met zoveel aan het wegdek geplakte lekkernijen welke leverbaar zijn in verschillende smaken.

Rond tweeën arriveren we bij het hotel. Het inchecken verloopt iets anders dan gebruikelijk. Zo moet ik wat (LCD) schermpjes doorwerken bij de receptie waarbij de baliejuffrouw uitlegt dat als we huisdieren meenemen op de kamer en roken ons dat respectievelijk 150 en 250 dollar kost.

Welnu, mevrouw uitgelegd dat wij geen huisdieren hebben en niet roken dus of ik dan achteraf het totaal bedrag in handen krijg? 'Nee, u hoeft niet vooraf te betalen', zegt ze. Dat had ik natuurlijk allang begrepen maar ik wil gewoon als compensatie dat we niet roken en geen dieren meenemen het bedrag in handen hebben. Het kwartje valt, ze slaat zich voor het hoofd en begint te schateren. Het feest gaat overigens niet door! Stug volk!

In tegenstelling tot ons vorige hotel hebben we een zwembad. Julian kijkt er al tijden naar uit maar wij kiezen er toch meestal voor om iets te gaan bekijken, pech voor hem in dat opzicht. We nemen vandaag de tijd dus..... plonst hij samen met Renske het zwembad in.

Ondertussen schrijf ik alvast een stukkie weg en was provisorisch wat broeken om ze later achterin de auto te drogen te leggen. Je moet af en toe wat improviseren op vakantie en de auto is onze wasdroger, minstens zo warm als een echte, alleen draait hij niet rond.

Zo langzamerhand wordt het etenstijd en alvorens de auto in te stappen proberen we op het internet iets leuks in de buurt te vinden. We gaan voor downtown Jackson op slechts 5 minuten rijden.

Aangekomen in dit gedeelte van de stad is het straatbeeld totaal anders dan we van de ander steden zijn gewend. Hier geen gezellige uitgaansgelegenheden maar verlaten straten. Mooie statige gebouwen welke voornamelijk worden gebruikt door advocaten, federale en justitiële instanties. Als we al een restaurant of iets tegenkomen is het gesloten. Deze wijk, waar ook het State Capitol staat, wordt zo te zien alleen tijdens kantoortijden bevolkt.

Ondanks de honger, of eigenlijk trek, lopen we een rondje om het State Capitol en het parkje dat er naast ligt. Het parkje dat bevolkt wordt door een kudde eekhoorns ziet er net als de rest verzorgd uit.

Terug bij de auto lijkt het mij het beste om bij het hotel om advies te vragen. Doelloos rondrijden in deze stad heeft weinig zin. Binnen 5 minuten zijn we terug bij af. Het is inmiddels verschrikkelijk druk geworden op de weg en ook van de snelweg af staan dikke files. De reden? Op een paar honderd meter van ons hotel worden opnamen gemaakt voor American Idols.

De receptioniste tipt ons een buffetrestaurant op 10 minuten rijden, Golden Corral. We zijn inderdaad binnen het kwartier ter plaatse. Bij binnenkomst betalen we een vast bedrag, 36 dollar voor ons drieën (all inclusive), en kiezen een tafeltje uit.

De buffetten zijn rijk gevuld en het smaakt allemaal prima. Onbegrijpelijk hoe ze deze hoeveelheid en kwaliteit kunnen leveren voor zo'n lage prijs. Bedenk wat je wilt eten..... je vindt het terug bij een van de buffetten. Groenten worden achter het buffet gesneden en bijtgaar afgeleverd. Vers fruit, soepen, salades, noem het maar op. Pizza's, rijst, aardappels, macaroni etc. Je eet weliswaar van plastic campingbordjes (klein -.je) maar het gaat uiteindelijk om wat er opligt, nietwaar?

Het voorafje sla ik over want ik zie een buffet met een enorme grillplaat. De kok legt er net een gigantische steak op, het lijkt wel of ze het slachtoffer in kwestie gevild hebben, de pootjes eronder vandaan en hopla, op de plaat. Gegrild en gegaard zoals de klant dat wil.

Het buffet met desserts bestaat uit koekjes, taarten, cake, verschillende ijssoorten en een chocoladefontein met verse ananas en arebijtjes. Achter het buffet hebben we kijk op de ovens waar de lekkernijen vers worden afgebakken. We rollen van tafel en gaan terug naar het hotel.

Jackson was min of meer een rustdag. Heerlijk relaxed, de batterijtjes opladen voor de volgende stad van onze rondreis.....

..... New Orleans, we komen eraan!