Normaalgesproken gaan we na het uitchecken direct de betreffende plaats of stad uit, op weg naar de volgende locatie. Vandaag gaat het iets anders. De ingelaste Swamp Tour heeft gisteren de gehele morgen in beslag genomen. Eigenlijk was de planning dat we naar het vliegdekschip in Mobile zouden gaan. De late aankomst en het slechte weer heeft ons doen besluiten het naar deze dag te verplaatsen.

Binnen een half uur staan we op de parkeerplaats van het schuitje. De USS Alabama BB-60 zoals hij officieel heet blijkt echter geen vliegdekschip maar een slagschip te zijn. Een ander modelletje, wat kleiner, maar toch groot genoeg om problemen te hebben bij het file parkeren bij ons achter in de sloot.

We hadden het idee om even een boot te bekijken maar tot onze verbazing is er een heel park omheen gebouwd. Er staan tanks, rupsvoertuigen, vliegtuigen en een echte onderwaterzeeër.

De auto wordt geparkeerd en het regent. Renske en Julian trekken een regenponcho aan (echte Hollanders, op alles voorbereid), ik zie dat met deze warmte niet zitten en stap zo naar buiten. Bij het winkeltje annex haalhierjekaartjesoploket zijn ze de enigen met een dergelijke outfit. Zich niet helemaal op hun gemak voelend in het circuskostuum besluiten ze om het maar uit te trekken, het is inmiddels toch alweer droog.

De tour vangt aan op de Alabama. We gaan aan boord en volgen de met pijlen aangegeven route. De boot waar 2500 man op hebben gezeten is 207 meter lang en 33 meter breed. Je denkt een stalen bootje met wat lopen op het dek voor de grote boemen maar eenmaal onderdeks zien we dat het een compleet dorp is. We komen langs de bakker, kapper, kleermaker, stomerij, smid, slager, postkantoor, etc. Het 'restaurant' en de sigarenboer zijn uiteraard ook aanwezig.

De drie uitgezette routes lopen we uit. Ik verbaas me erover dat zo'n enorme klomp staal eigenlijk blijft drijven. Natuurlijk, zoals men het vroeger verwoordde:

'Yder stijflichaems swaerheyt is so veel lichter in t'water dan in de locht, als de swaerheyt des waters met hem evegroot.'

of in normaal Nederlands:

'De opwaartse kracht die een lichaam in een vloeistof of gas ondervindt is even groot als het gewicht van de verplaatste vloeistof of gas.'

Jaja, ik heb ook op sgool gezeten! De wet van Arie Giemedus kan ik me nog wel herinneren.

Het is verschrikkelijk warm in de boot ondanks dat er hier en daar wat koude lucht naar binnen wordt geblazen en er ventilatoren staan opgesteld. Toch willen we niets missen en al gutsend en klotsend trekken we een enorm slakkenspoor van dek naar dek.

Op het bovendek lopen we tenslotte nog wat rond, gaan naar binnen in de geschutskoepels van de grote kanonnen en Julian en ik beklimmen nog een laddertje of tien helemaal naar boven. Een uitputtingsslag maar wel als beloning een fantastisch uitzicht.

Hierna volgt het paviljoen van de gevechtsvliegtuigen. Even bijtanken in de gekoelde loods. Van propeller- tot straalvliegtuigen staan hier opgesteld. De mooiste is de A12. Een vliegtuig dat sneller door de lucht gaat dan een kogel. Als we voldoende zijn bijgetankt vervolgen we onze tocht naar buiten waar de onderwaterzeeër ligt.

De USS Drum zoals de zink-en-kom-weer-boven-boot heet is ruim 100 meter lang. Meteen bij binnenkomst via het bovendek merken hoe ontzettend krap het in zo'n ding is. Ruimte om elkaar in het gangpad te passeren is er niet. Werkelijk als haringen in een ton. We wurmen ons door kleine deurtjes van compartiment naar compartiment waarbij we de torpedoruimte, eetzaal, slaapvertrek, commandopost, etc. passeren.

Vanzelfsprekend is de route eenrichtingsverkeer. Voor sommige bezoekers van het doorsnee Amerikaanse formaat zal het al lastig genoeg zijn om zonder schoenlepel door de gangen te geraken, laat staan door de kleine deurtjes. Probeer je maar eens voor te stellen hoe dat eruit ziet. Ik denk hetzelfde als dat je een geplukte kip door de brievenbus probeert te persen.

Tijd voor een welverdiende verfrissing en hapje eten in het bescheiden restaurantje. Als we ook dat achter de kiezen hebben is het inmiddels tegen enen. De rit naar Tallahassee zal als het niet tegenzit ongeveer vier uur in beslag nemen en niet te vergeten, we gaan door een tijdszone en verliezen een uur (van 7 naar 6 uur tijdsverschil met Nederland). Dus richting auto en vertrekken, maar niet voordat ik als oud huzaar nog even langs de rupsvoertuigen en de tanks ben gelopen.

We verlaten Mobile voor de lange rit naar de eindbestemming. Gelukkig is er onderweg genoeg te zien. Wederom kilometers lange wegen over het water met weidse uitzichten. Ook het weer wisselt regelmatig af. Van strak blauw tot donker grijs met pittige onweersbuien.

Rond 19.00 uur komen we aan bij ons hotel met, tot genoegen van Julian, een zwembad. Hij springt in zijn zwembroek en daarna in het bad. Renske en ik gaan nog even naar een naastgelegen kledingzaak waarna ook Renske nog even een duik neemt. Ik kan niet zwemmen (ik kan het wel maar ik heb gewoon geen zin),dus kruip ik in de virtuele pen om de dag op te maken.

Renske komt terug en meldt dat Julian volop aan het ouweh... is met een aantal Amerikaanse softbalmeisjes. Als enige 'man' voelt hij zich als een haan in het kippenhok. Zonder schaamte kletst hij honderd uit om zich uren later, geheel doorweekt, weer bij ons op de kamer te voegen.

Morgen maken we de cirkel rond en gaan terug voor de laatste twee dagen in Kissimmee (Orlando). Daar sluiten we af bij hetzelfde hotel als waar we zijn gestart. Zonder stops een rit van een uurtje of vier.