De wekker gaat, 't is 8.00 uur. De tijd van gaan is gekomen. Na het gebruikelijke ochtendritueel nog even een ontbijtje, de laatste spullen in onze goedgevulde koffers en rond 9.30 uur op weg naar het vliegveld in Orlando.

Bij de luchthaven aangekomen gaan we opzoek naar Alamo waar de auto moet worden ingeleverd. Zelfs met Tomtom is het goed opletten welke richting we op moeten in de wirwar van afslagen.

Toch rijden we in een keer goed en binnen enkele minuten zijn alle formaliteiten afgehandeld. De teller blijft steken op 2535 afgelegde mijlen, omgerekend een kleine 4100 km.

Op naar de vertrekhal. Voor het alom bekende slalomparcours staat een man met een weegschaal. Voor vertrek heb ik het gewicht goed verdeeld en de koffers gewogen, allen netjes onder het maximaal toegestane gewicht. Een kilootje teveel kost namelijk 100 dollar extra.

De grondstewardess heeft hier plaatsgemaakt voor een computerscherm. In plaatst daarvan staat er nu iemand voor de balie die alle handelingen verricht en de boardingpassen uitreikt. Da's nog eens een besparing in personeelkosten.

Bij de security is het druk. We sluiten achteraan in de lange rij als even later een van de medewerkers ons naar een andere ruimte dirigeert. Een gelukje, we staan nu vooraan bij de scanner en binnen een mum van tijd aan de andere kant.

We hebben ruim de tijd om de beperkt aanwezig winkeltjes te bezoeken, bakkie koffie en een broodje te nuttigen, en tijdens het wachten nog even te internetten.

Stipt op tijd, 13.45 uur stijgen we op, een rondje van de zaak over Orlando en omgeving, op weg naar Washington. Ook daar gaat het voorspoedig. Even voor half zes razen we de startbaan over voor het laatste deel naar Amsterdam. Tijd voor een filmpje of spelletje want net als op de heenreis hebben we de beschikking over een multifunctioneel touchscreen.

De zes uur tijdverschil worden weer ingehaald, dit betekent dat we een nacht missen. Slapen is en blijft een drama, opgevouwen in een vliegtuigstoel, dus half gesloopt stappen we even na zevenen uit het vliegtuig.

Als zombies waggelen naar de bagageband, de koffers hebben we binnen een minuut of tien. Vervolgens lopen we naar buiten en zien de Interliner al staan. De chauffeur had al weg moeten zijn maar heeft nog even gewacht (er zat dan ook niemand in de bus). Rond 8.30 uur stappen we de voordeur binnen.

De zesde Amerikareis ligt achter ons. Wederom een fantastische belevenis. We hebben de afgelopen weken ontzettend veel gezien en beleefd, al waren de afstanden op enkele dagen wat te groot, of beter gezegd te eentonig. Ons hoogtepunt van de reis was ongetwijfeld Nashville, wat een geweldige sfeer heerst er in die stad!

Terug in Nederland is het weer wennen. Neem alleen al het verkeer. Wat zijn wij daarin toch enorme hufters. Gehaast.....gejakker..... voorrang nemen i.p.v. krijgen..... plakken..... snijden..... enz. Het is even aanpassen maar ik weet zeker dat ik na enkele dagen weer geïrriteerd meedoe.

De komende dagen de jetlag uit het lijf werken en met het geschoten beeldmateriaal terugdenken aan de geweldige reis. Op naar de volgende te plannen reis want:

We gaan States weer terug!