Het is 6.00 uur als de wekker ons het bed uit rammelt. ‘t Is vakantie dus niks rustig aan doen, huphup tussen de zure lappen vandaan, douchen, inpakken, ontbijten en wegwezen.

Waarom zo vroeg? Wel, we hebben een plaatsje laten reserveren op een boot. In Slidell gaan we met een zogenaamde Swamp Tour mee. Het is drie kwartier rijden en we moeten uiterlijk 8.45 uur ter plaatste zijn.

De korte rit verloopt gladjes en ruim op tijd komen we aan. Het is goed dat we gereserveerd hebben want het loopt storm. We wachten tot onze groep van ongeveer 15 man compleet is.

De gidsen zitten buiten en vragen waar we vandaan komen. 'Nederland, oh dat ligt net zo laag als hier is het niet?' Als sommigen horen dat we onder de zeespiegel leven begrijpen ze niet dat wij dat doen. Maar goed, zij moeten leven met de wetenschap dat ze vroeg of laat te maken krijgen met een hurricane.

De groep is compleet en Captain Garrett geeft iedereen die onder de 17 jaar is een zwemvest. Julian baalt als een stekker maar het moet; wettelijke richtlijn. Ik gooi nog wat olie op het vuur door te zeggen dat hij veeeel beter kan zwemmen dan ik (en dat is niet gelogen!). Een mokkende puber met drie zwemdiploma's in een zwemvest, prachtig!!!

We gaan aan boord van een platte boot waar we in het midden plaatsnemen, gezicht naar het water gericht. Instructies volgen van wat wel, en wat niet mag en we zijn weg. Ook meldt de gids nog even dat dit geen Disney is en het altijd afwachten is wat we aan beesten tegenkomen. Slechts een paar minuten zijn we onderweg als er al een alligator wordt gespot. Er wordt gestopt en het beestje krijgt een snoepje in de vorm van een marshmallow.

Als eerste gaan we een mijl of drie de rivier op naar een 'indianenreservoir'. De boot waar een 150pk motor achter hangt komt niet lekker los dus wordt er om twee volwassen vrijwilligers gevraagd die naast de kapitein willen zitten. Wat meer gewicht en balans aan de achterkant waardoor we op snelheid wat meer naar achteren hangen. Ik bied me aan, mooi plekje met fantastisch zicht!

We blazen de rivier over, werkelijk schitterend. Op het moment dat we bij het reservaat aankomen, komt er net een inwoner met zijn boot aan. Hij wordt begroet, iedereen kent elkaar hier bij naam. Als doorgezomerde inboorling weet hij precies hoe hij moet aanmeren dus......... op zijn Hollands gezegd ... hij flikkert het water in!

Langs de oever van de rivier staat het vol met zogenaamde Cajun Houses. De enige manier om er te komen is per boot. Ook hier komen we een bekende van onze gids tegen. Ze praten wat, 'wat gevangen?' Vervolgens houdt de man een enorme meerval omhoog. Ik ben net te laat om en plaatje te schieten. Op de weg terug zie ik dat hij ‘m aan het rippen is.

De huizen bestaan uit planken, golfplaat en verder alles wat maar bruikbaar is om het bij elkaar te houden. Malle Pietje zou hier ongetwijfeld een thuisgevoel hebben gehad. Toch heeft het wel wat, geen huis lijkt op een ander en de, in mijn ogen, bouwvallen zorgen voor een apart sfeertje. Hetgeen gevangen wordt aan beesten wordt op een provisorische buitenkeuken aan het water schoongemaakt.

We keren om en varen een aparte tak van de rivier op. Hier komen we schildpadden en alligators tegen. Tevens ook een blauwe reiger, hier een bijzonderheid, bij ons schijten ze op je kop zoveel als we er hebben.

Een smalle doorgang wordt ingevaren die aan het einde doodloopt. Prachtig mooi, prima locatie om filmopnamen te maken. Volgens de gids/kapitein is een van de grootste alligators van dit gebied meestal achterin dit doodlopende stuk te vinden. We hebben pech, niets te zien en als een andere boot bij ons komt liggen meent de gids te weten wat te doen om het beest te lokken. 'Dit werkt altijd'..... 'doe ik thuis ook altijd'..... gevolgd door een luid: 'Honey, I'm home!' Het beest heeft een snipperdag.

Op hetzelfde plekje lopen ook vaak varkens rond die ooit eens zijn meegenomen door, als ik het goed heb onthouden, de Spanjaarden. Koelkasten had men destijds niet dus vlees vervoeren kon alleen door het levend mee te nemen. De soort heeft zich vervolgend voortgeplant en sloopt nu min of meer de wetlands.

Deze gebieden zijn sowieso de laatste 50 jaar al enorm in omvang afgenomen, dat hadden we in New Orleans ook al gehoord. Het probleem ervan is, dat zo de natuurlijke afweer tegen hurricanes aan het verdwijnen is en rampen zoals destijds met Katrina alleen maar groter dreigen te worden.

We varen langzaam terug als we vanuit het niets een paar enorme dreunen horen. Zelfs de kapitein schrikt ervan. Onweer op komst. De lucht betrekt snel en weldra barst er een stevige bui los. We hebben het geluk dat onze boot overkapt is. Onderweg terug komen we een boot zonder kap tegen. Passagiers zitten in de boot maar zijn toch verzopen!

Net zo snel als de bui losbarstte, zo snel is het ook weer voorbij. Onze gids/kapitein bedankt ons dat we met hem mee zijn geweest en als we het leuk hebben gehad en ervaringen delen op bijvoorbeeld het Internet, of we dan zijn naam, Garrett, erbij willen plaatsten. Vonden we het helemaal niets, dat heet hij Rob.

Garrett heeft geweldige humor maar dit laatste blijkt toch enigszins waar te zijn. De firma waar hij voor werkt heeft namelijk een marketingtype in dienst die o.a. het Internet afspeurt naar reviews over de Swamp Tours. De informatie die zo kan worden verzameld, wordt gebruikt voor de beoordeling van de gidsen.

Als er wederom voet aan wal wordt gezet, hebben we een fantastische tocht van twee uur achter de rug. De auto wordt gezocht, de Tomtom ingesteld en we gaan op weg naar Mobile, de eindbestemming van vandaag.

Via de Interstate 10 zijn we het snelst op de plaats van bestemming, echter omdat de rit slechts twee uur in beslag neemt kiezen we voor de iets langere en tragere route langs de kust. Uiteraard krijgen we er wel iets voor terug, een veel mooier uitzicht.

We passeren tientallen kilometers hagelwit strand zoals je dat alleen aan de Golf van Mexico ziet. Prachtig weer, af en toe vliegt er eens een pelikaan over, palmbomen, 't is net vakantie.

Het valt ons op dat alle huizen hier nieuw zijn en dat van de meeste pieren in zee alleen de staanders nog zichtbaar zijn. Dit moeten de sporen van Katrina zijn. Hoe dichter we bij de stad Biloxi komen hoe meer het eruit ziet alsof de verf net droog is, echt alles is nieuw. Deze stad is dan ook vol getroffen door de orkaan.

Als ik een dipje krijg stoppen we even bij een mall. Lopen wat rond, bakkie koffie naar binnen en weer op pad voor het laatste deel. We rijden over gigantische wegen/bruggen over het water dat een beetje doet denken aan de verbindingen tussen de Florida Keys. Het laatste deel van de reis gaat niet meer langs de kust dus we besluiten vanaf daar de snelweg te pakken.

De lucht betrekt inmiddels en binnen de kortste keren volgt er een pittige onweersbui met rake klappen. Het kwik zakt tot het laagste punt van de vakantie, 77 graden (slechts 25 graden Celsius).

Bij de afslag is het behoorlijk druk omdat de verkeerslichten niet meer werken. Een kruising met een zesbaansweg zonder regeling! Toch gaat het verbazend goed. Drie auto's steken naast elkaar over..... de volgende drie wachten..... de andere kant gaat rijden..... zelfs afslaand verkeer krijgt even later de ruimte..... en bij dit alles blijft de kruising zelf, vrij van verkeer! Dit moet je in Nederland eens proberen!

Bij aankomst in het hotel het gebruikelijke inchecken. Julian die al dagen niet heeft kunnen zwemmen omdat er simpelweg geen zwembad was, vraag aan de receptionist of het bad open is. De man moet er hard om lachen. De regen komt namelijk met bakken uit de lucht! Ook in de avond en nacht wordt er volgens de man zware storm verwacht.

Nadat het onweer is overgetrokken springt Julian in zijn zwembroek en is weg. Het regent overigens nog gestaag. Ik begin vast aan de weblog en foto's en Renske gaat alvast opzoek naar een restaurant voor vanavond. Ik heb wel zin in een echte goede steak dus......

..... Een steakhouse gevonden op 20 minuten rijden. Bij aankomst is het er echter zo druk dat we een soort van buzzer krijgen en buiten moeten wachten. Het kan zo'n 40 minuten gaan duren! Lang wachten, maar aan de andere kant weet je dat het eten goed moet zijn.

Als er eindelijk een tafel vrij is en het bestelde ter tafel is gekomen gaan we los. Julian aan de spare ribs, Renske gaat voor een filet met wilde champignons, knoflook aardappelpuree en wat groenvoer, ik voor een New York Strip Steak van een pond en wat groen spul voor de vitamientjes! Werkelijk sensationeel!

Ik proef gewoon de zongerijptheid van het koetje en de liefde waarmee het stukje vlees op de grill is neergevlijd. Zooo ontzettend lekker! Dat wordt na de vakantie onherroepelijk mijn zwembandje leeg laten lopen..... dus water en brood.

We hobbelen terug naar de auto die ons binnen een kwartier bij het hotel brengt. Morgen naar de hoofdstad van Florida, Tallahassee. Maar voordat we die richting opgaan eerst nog even een bezoekje brengen aan de USS Alabama, een groot vliegdekschip.