De eindbestemming van vandaag ligt op een kleine 3 uur rijden. Omdat we niet al te vroeg willen aankomen bij het hotel kiezen we ervoor om een plantage te bezoeken. In de streek rond New Orleans zijn er meerdere te vinden, wij kiezen voor de Oak Alley Plantation in Vacherie, een suikerrietplantage.

De paar uur durende rit is vooral het laatste stuk, als we de staat Louisiana in rijden, erg mooi. De weg is verhoogd aangelegd over tientallen kilometers, door een moerassig gebied (ik bedoel tientallen kilometers lang, niet hoog natuurlijk).

Rond half een rijden we de parkeerplaats op, kopen kaartjes en beginnen de wandeling op het landgoed. Het ziet er allemaal prachtig uit. De laatste bewoner wilde dat het als erfgoed bewaard bleef en dat het opengesteld zou worden voor het publiek. Gelden worden gebruikt voor onderhoud en om de plantage zoveel mogelijk in originele staat te houden of te reconstrueren.

Tijdens de burgeroorlog is er het nodige verloren gegaan en ook niet alle bewoners zijn even zorgvuldig met de gebouwen omgesprongen. Zo is in 'the Big House', het huis van de eigenaar, de complete marmeren vloer van de beneden verdieping vervangen door hout. Een van de bewoners had er paarden in rond laten lopen waardoor het marmer is vernield.

Nu ziet het er schitterend uit en lopen de gidsen in de klederdracht van weleer rond. Elke kamer heeft zijn verhaal. Zo zien we in de eetkamer een gigantische grote maar lage tafel en kleine stoeltjes. Had zomaar gekund dat de zeven dwergen er hadden gewoond. Alles heeft uiteraard te maken met de gemiddelde lengte van de mensen, die lag rond de 1.50 meter.

Bestek ligt op zijn kop en is overdreven groot. Op zijn kop omdat de gasten dan het familiewapen konden zien en heel groot omdat het bestek van echt zilver is en dus een stukje aanzien gaf. Hoe groter, hoe rijker.

Op een van de slaapkamers vertelt de gids een aardig verhaal. Er is maar een enkel bed en de betreffende ruimte werd voor meerdere doeleinden gebruikt. Uiteraard als slaapvertrek maar ook als iemand ziek was of overleden. De middelen waren destijds zeer beperkt dus als er iemand lag opgebaard dan was het al snel zo dat degene uit zijn straatje begon te ruiken (vrij vertaald). Om de lucht te maskeren plaatste men de ruimte vol met bloemen. Dit is de eigenlijke reden dat we nu nog steeds bloemen geven met begrafenissen.

Na verschillende ruimten bekeken te hebben op de bovenverdieping gaat de deur open en hebben we een schitterend uitzicht op de laan met eiken. De 28 bomen, 14 aan elke kant, zijn ruim 300 jaar geleden geplant. Een prachtig plaatje.

Het balkon loopt helemaal rond het huis, we hebben een prachtig uitzicht. Toch wordt op een gegeven moment mijn aandacht afgeleid door een man met een paar bijzondere gympies. Schoenen met tenen, ik heb het nog niet eerder gezien. Achteloos schiet ik er even een foto van.

We verlaten het huis en Julian en ik willen nog een plaatje schieten vanaf het begin van de laan, 400 meter verderop. Een afstand van niks maar in deze zompige hitte staat het schuim alweer op/in ongewenste plekken. Onderweg spotten we nog wat eekhoorntjes en een ibis. Hier kijken ze er niet voor op of om, voor ons is het bijzonder zo'n beest niet achter gaas te zien.

We lopen nog wat door de tuinen, langs oude auto's, een officierstent uit de burgeroorlog,en langs de gereconstrueerde slavenverblijven. Nog even een verfrissing en dan op weg naar de uitgang.

De route naar New Orleans zal een uurtje in beslag nemen. Ook dit is een mooie route met wederom een stuk weg door moerassig gebied dat verhoogd is aangelegd. Het valt ons op dat alles hier nagenoeg vlak is, een beetje vergelijkbaar met Nederland.

New Orleans is een enorme stad met een uitgebreid wegennet. Ondanks de Tomtom moeten we goed opletten om niet verkeerd te rijden. Uiteindelijk bereiken we het hotel rond 16.00 uur.

Even een uurtje rust en daarna weer richting het vertier. Helaas rijden de trams vandaag niet vanaf de halte bij het hotel maar wel een bus. Hiervoor moeten we volgens de receptioniste een blokje om.

Twee bochten verder geen halte te vinden. The French Quarter waar we naartoe willen schijnt op loopafstand te liggen. Omdat we ons nog niet helemaal goed kunnen oriënteren besluiten we terug te gaan en de auto te pakken.

Binnen vijf minuten zijn we ter plaatse, de auto geparkeerd in een garage, twee straten door en we staan in Bourbon Street. De straat zelf is afgesloten voor verkeer en heeft aan beide zijden cafés, veelal met live muziek. Blues, rock, jazz, een mix van alle stijlen is hoorbaar als je over straat heenloopt. Oergezellig!

Een klein stukje lopen we door deze straat op zoek naar een restaurant. We hebben al snel door dat je voor iets behoorlijks hier niet moet zijn. Een willekeurige straat wordt ingeslagen en we lopen richting het water, de ‘k Mismeslippie. Een leuk restaurantje gevonden en zonder meer lekker gegeten. Julian een garnalengerecht, Renske iets met een mega grote opengewerkte tomaat met een soort van salade erin, ik garnalen met cajun jamboree. Geen idee wat hetisals ik het op de kaart zie maar de garnalen spreken me erg aan. Super lekker alleen maak ik een kleine vergissing. Dat kleine gele paprikaatje blijkt geen paprika te zijn maar een madame Jeanette, een hete gele Surinaamse chilipeper...gelukkig heb ik een bloemenvaasje met bluswater!

Naderhand lopen we verder richting het water. We lopen een stuk over de boulevard met mooi uitzicht over de rivier. Komt er heel gepast ook nog een kenmerkende raderboot langs, helemaal leuk.

Terug het vertier in lopen we Bourbon Street helemaal uit. Nu het nagenoeg donker is de sfeer nog beter. Volop licht van de reclameborden en echt overal live muziek. Bij elke gelegenheid staan mensen, soms schaars gekleed, je naar binnen te praten, tot grote hilariteit van Julian die niet weet wat hij allemaal ziet. Tieten!

Helaas voor ons worden we nergens binnengevraagd. Ja, een keer maar dat is een vergissing. Overal geldt namelijk een minimum leeftijd van 21 jaar.

Als we langs een tent komen waar Honky Tonk Woman naar buiten schalt gaan Renske en ik afwisselend even naar binnen. Bij andere cafés blijft het bij even gluren of door het kozijn (het raam zit er niet in) naar binnen kijken. Uiteraard is het jammer dat we niet naar binnen kunnen maar op straat gebeurt genoeg. Ook daar genoeg muzikanten en vertier.

Voor vandaag is het genoeg geweest, we gaan terug naar ons authentieke (nou ja, zeg maar oud antieke) hotel in het Garden District. De eerste indruk van New Orleans is tot zover fantastisch!

Morgen nog een dag in deze bruisende stad.