Eerst even wat rechtzetten, in het vorige verslag zat inderdaad een foutje. De rekening van de benzine was namelijk niet 34 maar 24 dollar. Jammer, want anders had ik een tientje te veel teruggekregen. Bedankt voor het opletten, het is inmiddels gecorrigeerd.

Bijtijds uit de veren, ontbijtje en rond 9.00 uur rijden we de parkeerplaats van Graceland op. We gaan bij Elvis op bezoek. Je kunt hier uit drie verschillende tours kiezen, wij kiezen voor de 'Platinum Tour' waarmee we o.a. zijn vliegtuigen kunnen bekijken. Natuurlijk ontbreekt een bezoekje aan het woonhuis zelf ook niet.

In groepjes en voorzien van een draadloos audiosysteem worden we in een busje naar de overkant van de weg gebracht waar het huis, the Mansion', van Elvis staat. Graceland is vernoemd naar de dochter van de vorige eigenaar.

Als we voor het huis staan te wachten filmt Renske het huis van de voorkant. Direct komt er een medewerker aan die zegt dat het verboden is. We krijgen wat instructies waaronder: niet filmen en fotograferen uitsluitend zonder flits. Ook mag je als je eenmaal onderweg bent niet terugkeren. Het is dus eenrichtingsverkeer in een vastgestelde route.

De route van de tour gaat alleen over de beneden verdieping van het huis. De bovenverdieping was en blijft privéterrein. Dit uit respect voor Elvis die geen vreemden toeliet in dat deel van zijn huis. Renske heeft uitgezocht dat de enige vreemde die ooit boven is geweest acteur Nicolas Cage is geweest. Hij is een groot Elvis fan en enige tijd met Lisa Marie getrouwd geweest, de dochter van Elvis.

Het is opvallend dat op het moment dat de voordeur opengaat iedereen in stilte naar binnengaat. Eenmaal binnen blijft dat eigenlijk zo, het lijkt wel of we in de wachtkamer van de tandarts zijn aanbeland. Indrukwekkend stil.

De audiotour is zowaar in het Nederlands en praat ons door elke ruimte heen. De 'Jungle Room' is de meest aparte ruimte qua aankleding. De ruimte heeft, zij het geïmproviseerd, dienstgedaan als opnamestudio voor zijn laatste LP.

Via de carport steken we over naar een gebouwtje dat door Vernon Presley, zijn vader, als kantoor werd gebruikt. Hier werden allerlei zakelijke afhandelingen geregeld.

Via de tuin komen we bij een ander gebouw uit, het zogenaamde 'Racquetball Building', met daarin een groot zitgedeelte en een ruimte waar een aantal van zijn 'blingblingpakken' staan uitgestald. Verder hangen de muren vol met posters en gouden platen. Ook is op een scherm een (destijds) live concert te volgen. We verlaten het pand steken via het tuinpad over.

We belanden in een tentoonstellingsruimte (Trophy Building) waar meerdere schermen hangen waarop optredens zijn te zien. De route loopt langs een indrukwekkende verzameling van trofeeën en gouden en platinum platen.

Zonder zelf ook maar één nummer te hebben geschreven heeft deze man wereldwijd echt een gigantische hoeveelheid geluidsdragers verkocht. Er staan vitrines met kledingstukken uit zijn films, zijn trouwpak en er wordt nog even stilgestaan bij het feit dat hij ontzettend veel aan liefdadigheid heeft gedaan.

Opnieuw buiten gaan we via het pad langs het zwembad naar de graven. Elvis ligt hier met zijn vader, moeder en oma. Ook ligt er een gedenkplaat voor zijn overleden tweelingbroertje. Er staat weliswaar een wachtrij maar een ieder mag zoveel tijd nemen als hij of zij wil. Ook hier is het indrukwekkend stil.

De graven zijn het laatste onderdeel van de rondleiding alvorens we naar de overkant worden teruggebracht met een busje. Daar aangekomen drinken we wat in een café en bezoeken het automuseum. De man had een aardig kapitaaltje aan wegtransport staan. De opvallendste auto van de verzameling is de knalroze Cadillac.

De tentoonstelling eindigt volgens goed Amerikaans gebruik in een winkeltje waar allerhande originele Elvis merchandise te verkrijgen is. Alles waar maar een sticker op blijft plakken is voorzien van een foto of zijn naam. Van de gebruikelijke posters, knuffels en T-shirts tot afdekplaatjes van lichtschakelaars aan toe. Elvis is nog steeds big business!

We bezoeken nog een tentoonstelling waar kledingstukken van andere artiesten te bewonderen zijn. Deze zijn voorzien van teksten hoe zij zelf door Elvis zijn geïnspireerd. Leuk voorvalletje aldaar. Julian staat op een gegeven moment een man over zijn rug te aaien en geeft hem een lel voor zijn kont, Renske kijkt het van een afstandje lachend aan. Foutje, hij dacht dat ik het was!

Verderop komen we in een ruimte waar zoals in bijna elke ruimte beeldmateriaal wordt getoond en een vitrine met aparte Elvis-prullaria. Van een broodtrommel tot Monopolyspel.Al deze afzonderlijke ruimten/tentoonstellinkjes eindigen vanzelfsprekend in een winkeltje.

Verder bezoeken beide vliegtuigen waarbij de grootste vernoemd is naar zijn dochter Lisa Marie, en een tweetal kleine exposities waarvoor we een paar honderd meter moeten lopen. Op zich niet erg ware het niet dat het kwik de 40 graden heeft bereikt. Na wat gegeten te hebben druipen we letterlijk af naar de auto. Graceland was zoals eerder gezegd indrukwekkend, zelfs voor de niet-Elvisfan.

We besluiten even naar het hotel terug te keren om de ingeslagen spullen op de kamer te droppen. Als dat is gebeurd gaat de rit richting Beale Street. De middag is immers nog niet voorbij dus is een bezoekje aan de Gibsonfabriek nog wel iets dat op mijn verlanglijstje staat.

Aangekomen bij de gitaarbouwer krijgen we helaas te horen dat alle tours volgeboekt zijn. Wel is er de mogelijkheid om op de wachtlijst geplaatst te worden. Mocht er iemand niet komen opdraven, kunnen we alsnog mee. Helaas, de drie kwartier wachten blijken voor niets te zijn geweest, er is geen enkel plekje over. Morgen zou nog wel kunnen maar dan hebben wij Memphis al achter ons liggen.

In de shop heb ik toch nog even langs de opgestelde Gibsons lopen kwijlen, er hingen prachtige exemplaren tussen. Meer dan een glimp door de ramen van de fabriek heb ik helaas niet opgevangen van het bouwproces. Wat kunnen mensen toch prachtige nuttige dingen maken door een duffe boom te vellen en er de zaag in te zetten!

Een paar blocks verder ligt de ‘k Mismeslippie en die gaan we even bekijken. Binnen een paar minuten zijn we er, even wat plaatjes schieten (we lijken wel Japanners) en weer door. De Oak Mall is de volgende stop.

Langs de route komen we werkelijk schitterende huizen tegen. Dit is duidelijk een rijkere buurt. Het gehele aanzicht van wegen en tuinen zijn in tegenstelling tot de wijk rond Beale Street keurig netjes.

In een klein half uurtje zijn we ter plaatse althans als we Bram van de Tomtom mogen geloven. 'Bestemming bereikt' maar geen mall te bekennen. We cirkelen wat rond, pakken er zelfs een kaart bij, maar niets te bekennen.

Na zo'n beetje in alle windrichtingen te hebben gezocht kijk ik op de kaart en besluit naar de plek te gaan waarop hij wordt afgebeeld. Aangekomen op een grote parkeerplaats schieten we een vrouw neer, uh nee aan, en vragen of zij weet waar we de mall kunnen vinden. Ze lacht en wijst. Meer dan dertig meter achter de auto zal het niet zijn geweest. Compleet gemist! Enerzijds komt dit doordat het een behoorlijk eind van de weg staat en bovendien achter veel bosschages, anderzijds blijkt dat het voor de helft ondergronds is.

Winkelen zit in ons bloed dus we vermaken ons meer dan prima. Zeker als we op een Hollister winkel stuiten. Als een kind in een snoepwinkel struinen we de paden af en stappen met twee gevulde tassen naar buiten. Nog even iets te eten en dan terug naar het hotel.

Op de weg terug staan we op een gegeven moment voor een verkeerslicht en zien we rechts van ons een restaurant zoals dat alleen in Amerika kan. Helaas, het licht springt op groen en we moeten door. Dit moet ik op de gevoelige plaat vastleggen dus rechtsomkeer!

Het restaurant (Sonic) bestaat uit een gebouw met daaromheen schuine parkeervakken, tot zover niets bijzonders. Echter, daar waar je normaalgesproken de pech kunt hebben dat alle tafeltjes bezet zijn, heb je hier als je een parkeerplaats hebt altijd plek. Je komt de auto namelijk niet uit.

Elk parkeervak heeft een groot 'menubord' opgesteld staan waar de keuze gemaakt kan worden. De bediening komt de maaltijd vervolgens op rolschaatsen bezorgen. Knettergek!

We rijden door en moeten onderweg nog smakelijk lachen om een hardloper, nou ja hardloper. De man die eruit ziet als een verdwaalde campinggast met een pleerol onder zijn arm, sukkelt de weg over alsof het elk moment kan misgaan en het hem dun door de broek loopt.

Redelijk vroeg op de avond zijn we terug in het hotel en vinden het voor vandaag meer dan prima. Morgen weer een aardige rit naar Jackson.