Met 'Long shall she live in the glory-yes' wordt deze morgen zingend aangevangen. Renske is jarig! Als nachtegalen met een stemband op hun poliep kraaien we het wijsje door de hotelkamer. De cadeautjes worden uitgepakt, de koffers ingepakt en...... we moeten door.

Het ontbijt vieren we vandaag bij de buren. Dit hotel serveert geen ontbijt dus begeven we ons naar het 50m verder opgelegen Waffle House, ons ooit eens getipt.

We bestellen een menu van de kaart maar kleden hem wel eerst een beetje uit. De hoeveelheden zijn hier buitensporig dus aanpassen is gewenst. Op het moment echter dat de eerste borden verschijnen blijkt de tafel al gauw te klein. We stapelen het een en ander op elkaar en kijken elkaar lachend aan. Werkelijk een enorme berg voer ter tafel waar een ponypaard de hik van krijgt!

Renske wijst nog even op het gezellige uitzicht dat er is. Meteen vragen we ons af of het voedsel hier wel veilig is. Uitzicht op een begraafplaats. Niet weggestopt zoals bij ons maar gewoon langs de openbare weg. De andere kant grenst aan de start en landingsbaan van een vliegveld. Rest in Peace!

Het ontbijt smaakt ons prima maar het is niet weg te krijgen. We rollen ons richting de auto en gaan op pad richting Nashville. De rit is in tegenstelling tot de vorige dag prachtig. Veel afwisseling en naar mate we verder komen steeds bergachtiger.

De eerste stop is bij Ruby Falls, een ondergrondse waterval. We besluiten een combinatieticket te kopen voor zowel de waterval als het iets verderop gelegen Rock City, waar je een wandeling kunt maken en een prachtig uitzicht hebt over zeven staten.

Renske begint direct te piepen en weet niet of de conditie een stevige klim in de hitte toelaat. Net 49 en nu al zijn de tekenen van slijtage pijnlijk zichtbaar. Zodra ik thuis ben zal ik de aanvraag voor de traplift de deur uitdoen.

Een lift brengt ons 80 meter onder grond waarna we met een gids door de grot lopen. De waterval zelf ligt ongeveer 350 meter onder het aardoppervlak.

We lopen door zeer smalle doorgangen en komen op veel mooi uitgelichte plekken. De ontdekker van de grot, Leo B. Lambert, heeft er destijds 17 uur over gedaan om terug te komen. Hij moest dat voornamelijk kruipend doen, wij wandelen naar de waterval en terug in zo'n anderhalf uur. Er is een gigantische hoeveelheid steen verwijderd om paden te maken zoals ze nu zijn. De stenen zijn boven de grond gebruikt voor het gebouw dat iets wegheeft van een kasteel.

Als we bijna bij de waterval zijn aangekomen moeten we even wachten totdat de groep die er nu is terugkomt. Ze roepen ons toe dat we vooral veel water moeten drinken. Later wordt ons duidelijk waarom.

Het water blijkt een hoge concentratie magnesium te bevatten. Mocht je de drang hebben eens lekker te lebberen bij de waterval dan kan je er opwachten dat het je letterlijk dun door de broek loopt.

Bij de 44 meter hoge waterval aangekomen schieten we wat plaatjes als na een minuut of vijf het licht plotseling uit gaat. Volgens Renske heeft de gids dat gemeld, mij is het ontgaan. Geen tijd meer om nog met zijn drieën op de foto te gaan, jammer!

Slimme zet natuurlijk want je bent nu verplicht om terug te gaan. De volgende groep staat overigens alweer te wachten. Wat dat betreft wordt de grot goed commercieel uitgebuit. Per jaar wordt de waterval door maar liefst 400.000 mensen bezocht.

Boven aangekomen klimmen we nog even bovenop de toren voor een uitzicht over de regio, drinken nog wat en gaan op weg richting Rock City. Het aangelegde wandelpad tussen de rotsen door is zeer de moeite waard. Op een gegeven moment moeten we via een hangbrug een klif oversteken. Niet mijn favoriete bezigheid, op grote hoogte over een wiebelbrug naar de overkant, maar ik ga ervoor. Zowaar haal ik met een droge broek de overkant!

Even verderop is het uitzichtpunt. Nog nooit hebben we zo'n weids uitzicht gezien. Op goed geluk laat ik mijn camera over de rand bungelen en schiet wat plaatjes om ze daarna 'binnenboord' te beoordelen. Het is een mooie locatie voor iemand met hoogtevrees.

De wandeling naar de uitgang wordt ingezet en als we er zijn aanbeland trakteren we onszelf op een bakkie van de Starbucks. Voordat we koffie krijgen dat voor ons als Latte Macchiato te boek staat zijn we echter een tijdje verder. In eerste instantie wordt ons een espresso en een dubbele espresso met een piepklein melkschuimlaagje gegeven. Een andere medewerker komt ons helpen en bezorgt ons uiteindelijk het langverwachte bakkie troost.

Meteen maar even het internet op en ons weblog en de reacties lezen. Altijd leuk om wat van het thuisfront te horen, en zelfs in het failliete Griekenland blijken ze de geldelijke steun van Europa goed te besteden.... tsatsikidee, Wifi voor iedereen!

Het is tegen vieren als we wegrijden voor het laatste stuk naar Nashville. Onderweg komen we een Walmart tegen waar we nog snel wat inkopen doen. Altijd weer verbazen we ons over het gigantische assortiment dat men hier heeft. Een gangpad van een metertje of 25 met bijvoorbeeld alleen maar zoutjes of tig verschillende soorten pleepapier, ik loop er altijd met een big smile doorheen (door de paden natuurlijk, niet door het pleepapier!). Even afrekenen bij een van de 28 kassa's en de reis gaat verder.

Volgens Bram is de verwachte aankomsttijd bij het hotel rond half acht. Onderweg nog even stoppen voor een snack of om een fotootje te schieten van een mooi landschap. Al met al loopt het wat uit en Julian wil graag gaan zwemmen. Tot zijn ergernis ziet hij dit nu aan zich voorbij gaan. Wat we echter nog niet wisten is dat we een tijdgrens zijn gepasseerd en het een uur vroeger is. In totaal dus 7 uur vroeger dan in Nederland.

We checken in en gaan richting de kamer. Als ik de koffers nog aan het uitladen ben vraagt Renske of ik deze kamer geregeld heb? Ik begrijp er niets van maar wat schets mijn verbazing.... we hebben een invalide kamer gekregen. Nee, geen kamer waarbij het bed en/of een stoel een poot mist of een kast met en scheef deurtje, maar een kamer speciaal voor de minder mobielen onder ons. Wat wil je nog meer op je 49^ste verjaardag? In de douche wacht als bonus een prachtige toiletpot voor mevrouw, compleet met zittingverhoger en beugels aan de muur. Hilariteit alom!

Julian springt snel in zijn zwembroek en is weg. Even later besluit Renske om ook een duik te nemen. Ik verwerk wat foto's en volg een half uurtje later. De Bathmaster, of hoe heet zo iemand, zit te eten aan een tafeltje langs de kant. Renske wijst me erop dat hij daar al mee bezig was toen zij ging zwemmen. Het is de man aan te zien. Mocht er iemand onverhoopt in verdrinkingsnood verkeren, springt hij in het bad dat vervolgens gelijk zonder water staat..... gast gered..... probleem opgelost!

Overgewicht is een enorm probleem hier. Dit is inmiddels onze zesde Amerika-reis maar nog nooit hebben we in een vakantie zoveel dikke mensen gezien, en dan bedoel ik geen randje vet (ik ben zelf trotse bezitter van een two-pack) maar echt gigantisch DIK. Geen wonder als je bedenkt dat ze weliswaar de helft minder dikmakers in het eten verwerken maar wel de porties maal vier doen.

Genoeg voor vandaag..... morgen Nashville verkennen.