Het complementaries braakfeestje smaakt prima deze morgen. Ik werp me op het wafelijzer en het eerste resultaat mag er wezen. Met wat stroop erover doet de smaak sterk denken aan pannenkoeken dus dat is wel aan mij besteed!

Terug op de kamer nog even snel de laatste hand leggen aan het weblog en dan op weg naar Atlanta. een nieuw record wordt gevestigd als we de snelweg oprijden en de melding volgt dat we na 251 km links aan moeten houden.

Een vreselijk eenzijdige rit volgt met hetzelfde beeld als gisteren, asfalt met links en rechts gras en bomen. Dit alles met slechts een handje vol flauwe bochten.

In de ruim vier uur dat we onderweg zijn valt er slechts een enkele keer wat te beleven. Zo zien we een aparte manier om vrachtwagens te vervoeren. Net zoals ze in het circus een tros olifanten treintje laten rijden (met de voorpoten op de voorganger) zo maken ze hier een trein van vrachtwagens en op de laatste is de auto van de bestuurder geladen.

De weg is vreselijk slaapverwekkend en dat zie ik in m'n anderekantopkijkspiegeltje. De bestuurder achter mij zie ik volledig van de weg af rijden, een rare slinger maken waarbij het een wonder is dat hij niet over de kop slaat, om vervolgens met een vreemde manoeuvre de rijbaan op te schieten en in het rechte spoor komt.

Enige tijd later zien we in de verte veel zwaailichten. Op de andere rijbaan is een groot ongeluk met een vrachtwagen gebeurd (die gasten kunnen hier ook al niet rijden hé). De oplegger kan zo bij het oude ijzer.

Het valt ons op dat er ontzettend veel kapotte banden langs de weg liggen, allemaal klapbanden. Gelukkig houden ze hiervan opruimen want we komen verschillende lopende werkmannen tegen die de boel in zakken bij elkaar rapen. De auto staat zo'n 10 km verderop. En dan te bedenken dat de temperatuur zo rond de 40 graden Celsius is. Enkele anderen lopen met een papierprikker in het rond. Ook dit is Amerika.

Na twee en een half uur tuffen komen we eindelijk weer in de bewoonde wereld. Een stop wordt gemaakt bij de Subway om even een broodje knagen. De stop is behoorlijk groot. Verschillende fastfood restaurants, uiteraard benzinepompen en een speciale stop voor vrachtwagens. Ondanks dat het wederom ontzettend warm is kan ik het niet laten er even naar toe te gaan. Al vertrouw ik die dingen voor geen meter, het blijven machtig mooie bouwsels.

Rond 14.30 uur komen we aan bij het hotel. Omdat het toch al redelijk laat is besluiten we zo snel mogelijk op pad te gaan. In het centrum van de stad parkeren we in een enorme toren nabij het aquarium en 'World of Coca Cola'. Al heb ik mijn twijfels of het een leuke attractie is, gaan we voor Coca Cola. Tijdens de wandeling er naar toe stoppen we regelmatig om even naar boven te kijken en een plaatje te schieten, wat een enorme gebouwen hier!

World of Coca Cola overtreft onze verwachtingen. Geweldig om te zien welke geschiedenis er achter dit drankje schuilgaat. Het is bijna een geloof. Het best bewaarde geheim is natuurlijk het recept en dat ligt (als je het mag geloven) in een kluis in dit gebouw.

Zoals alle toeristen gaan ook wij op de foto met de Colabeer en even later met de Olympische torch. Omdat Coca Cola sponsor is van de Olympische spelen hebben ze er hier eentje neergezet, uiteraard vergrendeld.

Na verschillende ruimten bezocht te hebben inclusief de bottelarij komen we in een soort van groot proeflokaal uit. De ruimte is gevuld met zuilen met tapinstallaties waar je mag proeven van meer dan 100 verschillende drankjes, uit verschillende landen.

Dat we wat later op de dag zijn binnengekomen is goed te merken aan de vloer. Deze plakt enorm en bij elke stap die je maakt ben je bang dat je schoenzolen achterblijven.

We drinken ons een weg langs de verschillende smaken. Ondanks dat het steeds maar een paar slokjes zijn wordt ik er op een gegeven moment toch een beetje misselijk van. Renske overkomt hetzelfde. Je nieuwsgierigheid wordt steeds weer geprikkeld (komt door de koolzuur) waardoor je de tap nog maar eens openzet.

Als ook Julian verzadigd is, in het laatste glas had hij verschillende smaken door elkaar gemixt (natuurlijk niet te drinken), gaan we richting uitgang. Daar krijgen we vanaf de lopende band welke via het plafond aankomt nog een flesje cola mee om daarna volgens Amerikaanse gebruik in de winkel uit te komen. Natuurlijk lukt het niet om niets te kopen.

Op voorhand hadden we het idee om in de nabijheid iets te eten maar Renske oppert om voor een pizza te gaan. Ze heeft in de buurt van het hotel een Pizzahut gezien. Jaren geleden zijn we er ook weleens geweest en destijds was het prima.

De auto wordt van stal gehaald en de TomTom ingesteld. Het is behoorlijk druk en we staan een paar keer stil op de zevenbaans snelweg. De Pizzahut vinden we vrij eenvoudig. Eenmaal binnen kijken we elkaar aan en vragen ons af of het hier moet gebeuren. Welgeteld 3 klanten... WIJ. We besluiten toch maar te blijven, het is inmiddels 19.30 uur, we hebben trek en geen zin meer om rond te rijden op zoek naar wat anders.

De toko ziet er eigenlijk niet uit, het is vergane glorie. Geen airco, krakkemikkige stoelen, aftandse vloerbedekking en de tafel plakt enorm. Trek je je armen te snel op, blijft je vlees achter op de tafel. We bestellen een pizza en wat knoflookbrood.

De serveerster wordt even later door haar meerdere, een enorme negerin, gemaand om de boel aan te vegen. Ze verdwijnt even later in de keuken en komt terug met de mededeling dat de champignons op zijn.

Ondertussen staat moeder overste met haar handen in de zij in een deuropening en roept de serveerster met strenge toon op het matje. Alle klanten (3) kunnen meegenieten. Het kot is niet schoon genoeg.

Ah, daar zal je de borden hebben! Een stapeltje wordt neergezet tezamen met wat hygiënisch verpakte vorken. Om duidelijk te zijn, het zijn dus van die plastic wegwerp vorken.

De pizza's smaken tegen de verwachting in prima! Nu maar hopen dat onze magen ze verdragen. Renske houdt twee stukjes over en weldra staat de serveerster klaar met een doosje. Altijd lekker, morgenochtend vroeg koude pizza oppeuzelen als ontbijt. De bestelde knoflookbroodjes hebben we overigens niet gekregen. Buiten wil Renske nog even met haar doos op de foto waarna ze ‘m bij het hotel in de container kiepert.

Dag 4 zit er op. Net als gisteren is het bezoek aan de stad door de lange autorit eigenlijk te kort. Zowel in Savannah als vandaag in Atlanta hadden we er minimaal een dag aan vast willen plakken. Aan de andere kant een goede reden om nog eens terug te gaan!

Morgen een feessie.....