Ook vandaag zijn we redelijk vroeg wakker en zetten het vaste ochtendritueel in werking. Als ik de douche uitkom vraag ik Renske of ze niets aan me ziet. Verbaasde ogen en verkeerde antwoorden volgen. Het valt haar niet op dat ik mijn haar met volumeshampoo heb gewassen! De teleurstelling is enorm groot. Blijkt dat spul dus niet te werken.

Toen ik het flesje zag staan zag ik mezelf weer staan, de haren wapperend in de wind. Helaas dat komt niet meer terug, alhoewel..... een wind door m'n haren laten wapperen moet eventueel nog wel lukken maar daar wil ik niet over uitweiden..... terug naar de actualiteit.

De boel wordt ingepakt en na het ontbijt, het is dan rond negenen, gaan we op weg richting Savannah. Florida verruilen we voor Georgia. Zodra we de snelweg opdraaien geeft de TomTom aan dat we na 199 km links moeten aanhouden. Altijd prettig als je op tijd wordt gewaarschuwd.

De rit verloopt voorspoedig maar is eigenlijk redelijk saai. Af en toe eens een aardig vergezicht over een rivier of moeras. Het is voornamelijk asfalt met links en rechts gras en bomen. We verbazen ons als we in de middle of nowhere een grasmaaier aan het werk zien tussen de noord- en zuidbaan in. Een strook van ik schat honderd meter breed en tientallen kilometers lang. Waarschijnlijk werk tot ver voorbij zijn pensioen.

Na wat stops onderweg voor de dorstige smekbak en enkele broodjes om onszelf te versterken arriveren we uiteindelijk om 14.00 uur bij ons hotel. Een uurtje te vroeg maar dat blijkt geen probleem te zijn. Onze kamer blijkt nog niet klaar te zijn, we krijgen een andere toegewezen. Het originele nummer wordt doorgekrast en een nieuw nummer wordt erop gekalkt, nr. 280.

Als vale gieren op zoek naar hun prooi cirkelen we rond het gebouw, echter 280 is niet te vinden. Navraag bij de schoonmaker leert ons uiteindelijk dat het nummer niet bestaat.

Mevrouw de receptioniste, type Neil van the Young Ones (de hippy) inclusief stem, kijkt wat dromerig naar het kaartje en zegt: 'oh I made a double loop.' Het moet dus 206 zijn.

Na de koffers op de kamer gebracht te hebben rijden we richting de binnenstad van Savannah, het oude toeristische gedeelte. Om zo veel mogelijk te zien in korte tijd besluiten we een rondtour te pakken.

In een soort van tram worden we anderhalf uur rondgereden langs de mooiste plekjes, begeleidt door een gids/chauffeuse die haar verhaal brengt alsof ze het zelf nog leuk vindt, met een typisch zuidelijk, zangerig accent. We zitten vooraan en een van de regels is dat we moeten lachen om de grappen van de chauffeur. Regelmatig als ze een grap maakt kijkt ze Julian aan en vraagt of hij het snapt. Zo niet probeert ze het opnieuw, lacht Julian op het goede moment (zonder het te snappen) en gaan we door. Ze is zo gecharmeerd van hem dat ze al rijdend ook nog een foto van hem maakt.

Menig film is in dit historische deel van de stad opgenomen. De bekendste voor ons is Forrest Gump. Het shot met het vallende veertje, het bankje en het restaurant waar Jenny, zijn vriendin werkt, dat alles is hier opgenomen.

Veel gebouwen dateren uit de 18^de en 19^de eeuw en de tijd lijkt er eigenlijk stilgestaan te hebben, een hoog 'North and South' gehalte. We besluiten bij de een na laatste halte van de rondrit uit te stappen en te voet verder te gaan, dit ondanks de enorme hitte. Het kwik geeft inmiddels 104 graden Fahrenheit aan dat overeenkomt met 40 graden Celsius.

Met klotsende oksels soppen we ons een weg door de straatjes. Als we bij een in de straat verzonken fontein aankomen wil Julian zijn voeten even nat maken. Uiteindelijk heeft hij geen droge draad meer aan zijn lijf.

De sfeer in de stad is fantastisch en doet ons en beetje denken aan San Francisco. Gemoedelijk en iedereen lijkt elkaar te kennen. Bij River Street aangekomen gaan we op zoek naar droge kleren. Een T-shirt is snel gevonden, een broek is echter nergens te vinden.

We gaan van winkel naar winkel met een druipende puber achter ons die een slakkenspoor achterlaat. De magen beginnen al aardig te knorren maar restaurants hebben stoelen, geen afdruiprekken!

In de River Street Sweets, een winkel waar ze op ambachtelijke wijze snoep en ander calorievolle lekkernijen fabriceren, vergapen we ons aan de enorme hoeveelheid aan zoetwaren. Natuurlijk lukt het niet zonder iets te kopen het pand te verlaten.

De zoektocht naar een broek wordt gestopt en met de DOT, een gratis busdienst in Savannah, gaan we terug naar het vistors center waar de auto staat geparkeerd. Tijdens het wachten op de bus luisteren we naar een man in een rolstoel die aan de overkant zit te zingen (logisch want staan gaat niet meer), een sfeervol plaatje met op de achtergrond de rivier.

Op een gegeven moment zet hij 'Sittin' on the dock of the bay' in van Otis Redding. De bezieling van de man is geweldig en het kippenvel staat, ondanks de intense hitte, op mijn rug. Ook Renske laat het niet onberoerd. Ik geef de man een tip en het leuke is dat hij vanaf dat moment aardig binnenloopt (bij wijze van spreken natuurlijk). In het kwartier dat we staan te wachten kreeg hij geen cent, maar met dit nummer is het kassa. 'Sittin' on the dock of the bay' zal na vandaag altijd speciaal blijven voor ons.

Het is inmiddels na achten als we bij de auto aankomen. De kassier van de parkeerplaats is verdwenen en zit waarschijnlijk al thuis aan moeders stamppot. Geheel grateloos kunnen we het terrein af, een meevallertje.

Uiteindelijk zoeken we een restaurant in de buurt van het hotel op om daarna moe maar voldaan op de kamer terug te keren.