Het tijdverschil van 6 uur heeft ons vannacht wat last bezorgd. Vanaf een uur of 02.00 uur (08.00 uur in Nederland) verschillende keren wakker geworden en uiteindelijk zijn we om 06.00 uur opgestaan.

Na het ontbijt de boel ingepakt, uitgecheckt en de bagage achterin de smekbak gedropt. Alles wat maar elektrisch kan is elektrisch. Alleen de elektrische stoel voor Renske ontbreekt. Wel kan ik eventueel haar airbek uitzetten, heb ik toch nog iets om mee te dreigen mocht dat onverhoopt nodig zijn. Met de kloof gaat het inmiddels weer een stuk beter, ze mag er weer op lopen.

Tientallen knopjes tot in het dak aan toe, een camera voor de achterkant en een groot multifunctioneel touch screen. We hebben een nagenoeg nieuwe kar, nog geen 2000 mijl op de teller, waarbij helaas wel is bespaard op de gebruiksaanwijzing.

Op de weg is het rustig en we 'kroezen' ons een weg richting Titusville. Opeens ontdek ik nog wat knoppen op de achteruitkijkspiegel. De meest rechtse, een rode knop met een soort kruisje, springt in het oog, AU! Na het eruit gehaald te hebben, even druppelen tegen de irritatie en vervolgens weer op de juiste wijze gemonteerd, gaat tegen mijn verwachting de auto uit zichzelf bellen! Ik dacht dat ik er de spiegel mee kon afstellen. We breken de verbinding af maar even later zien we op het display een binnenkomend gesprek. Negeren natuurlijk maar dat blijkt niet te werken. Korte tijd later gaat hij weer over. Ik neem op, krijg ik de alarmcentrale aan de lijn! of alles goed met ons gaat, enz. Het knopje is dus voor een noodoproep. Handig om te weten.

Even voor 10.00 uur komen we bij Kennedy Space Center aan. Bij binnenkomst slaan we meteen wat flesjes water in want het is inmiddels bloedheet, het schuim giert al door de bilnaad!

Even kijken we wat rond om daarna richting de bus te gaan. We hebben een rondrit geboekt met een bezoekje aan het Vehicle Assembly Building (VAB). Deze is tijdelijk opengesteld voor bezoekers.

Tijdens de tour wijst de gids ons op verschillende lanceerplatforms en zo hier en daar hebben we en fotostop. Zo ook bij een van de tribunes vanwaar de genodigden de lancering kunnen volgen. De afstand is aanzienlijk want binnen een straal van drie en een halve mijl mag niemand zich bevinden. Het lawaai bij een lancering is zo enorm dat, mocht je binnen een paar honderd meter van het platform zijn, je het niet overleeft. Ook meldt de gids nog dat als het mis gaat en de boel ontploft dat de klap overeenkomt met die van een atoombom.

We komen aan bij het VAB. Ondanks dat er nagenoeg geen gebouwen omheen staan en je geen referentie hebt, toont het enorm groot. Het is qua inhoud het op vier na grootste gebouw ter wereld en 160 meter hoog. Voor de geschilderde vlag aan de buitenkant hebben ze 600 gallon (bijna 2300 liter) verf nodig. Een ster van de vlag is 1.80 meter hoog.

Van binnen lijkt het VAB op een stalen kooi waar alle ruimtevaartuigen in elkaar worden gezet om er vervolgens rechtop te worden uitgereden richting het platform. We zien beelden van hoe dat in zijn werk gaat maar het mooiste staat iets verderop, Space Shuttle Atlantis. Dit is de laatste Space Shuttle die de lucht is ingegaan. Gaaf om dat eens van dichtbij te zien.

De Amerikanen werken inmiddels aan een multifunctionele vervanger. Over vijf jaar wordt hij zonder bemanning getest en nog eens vijf jaar later is de eerste bemande vlucht. Een Marsvlucht staat ook op het programma. De gids verteld ons dat ze op dit moment met de Russen meevliegen. Er is weliswaar een samenwerkingsverband maar.... een ritje naar boven kost ze 64 miljoen dollar per persoon. Reden genoeg om zelf iets te bouwen.

De tour gaat verder, we bekijken nog wat platforms en worden afgezet bij een gebouw waar we het originele 'mission control' van de Apollo missies te zien krijgen, ook weer super gaaf! Als we de ruimte uitlopen komen we uit in een enorme hal waar een echte Saturnus 5 raket ligt, een van de krachtigste ooit gebouwd. Ook dit is wederom behoorlijk indrukwekkend.

Na zo'n beetje alles gezien te hebben gaan we richting bus. Onderweg spotten we nog wat wild, alligators, gieren, zilverreigers en meer tot handtasjes en bontjas verwerkbare wezens.

Terug op het visitors center maken we een ritje in een Space Shuttle lanceersimulator, bekijken een 3D film van de Hubble en wandelen in de smorende hitte door de rakettentuin. Als ook dat gedeelte is bezocht is het tijd om het hotel op te zoeken. Het is immers al de gehele dag goed gegaan met klooffie, dus tijdig stoppen voordat de grens is bereikt. We hebben nog overwogen er foto's van te laten maken maar dat durft Renske toch niet aan. Stel je voor dat ze het net na de kloof afzetten en het verkeerde deel weggooien!

We rijden terug over een soort van dijk met aan beide kanten uitzicht op zee. Opeens roept Julian 'kijk daar, een haai!' Jammer joh, maar dat is dus een dolfijn. Je kan het hem niet kwalijk nemen want hij kan nog net een visstick van een lekkerbekkie onderscheiden. We zien een stuk of wat flippers rondzwemmen. Helaas geen gelegenheid om te stoppen en een plaatje te schieten.

Het hotel bereiken we vrij snel, op de kamer zoeken we op het internet naar een eetgelegenheid en vinden een Cracker Barrel op geringe afstand. Binnen vijf minuten zijn we ter plaatse en ondanks de drukte is er zowaar een tafeltje vrij.

De drankjes worden in de gebruikelijke bloemenvazen geserveerd en al vrij snel hebben we in de gaten waarom dit tafeltje vrij was. De airco staat op standje diepvries en bovendien zitten we recht onder een plafondventilator. Omdat we zowaar wat last krijgen van ijsafzetting rond de mondhoeken vragen we de serveerster om een andere tafel. Die krijgen we vrij snel en de bestelling wordt verder afgehandeld. In de tijd dat we wachten op het eten wordt het diepvriestafeltje verschillende keren voorzien van klanten en menukaart maar zonder succes. De vierde poging is uiteindelijk succesvol!

Het eten is prima en plotseling duikt de serveerster op met nog een setje bloemenvazen. Verbaast zeg ik dat mijn glas nog halfvol is en we niets hebben besteld. De serveerster is uiterst verbaast en vraagt of we het niet willen hebben. Uiteindelijk zitten we met dus met wat extra vaasjes. Zoals gebruikelijk vind je hier maar een glas op de rekening (omgerekend €1,65), refills zijn gratis. De Amerikanen moeten gek worden als ze bij ons de rekening voor een glas cola van 20cl krijgen.

We rollen van tafel en gaan op weg richting hotel waar het bed wacht.

Morgen een aardige rit naar Savannah.