Het is amper 04.00 uur als we de zure lappen van ons afslaan en fris en fruitig het bed uitspringen. Normaalgesproken is dit geen standaard ochtendritueel maar in verband met de lange reisdag die vandaag staat gepland zijn we gisteren na Sesamstraat naar bed gegaan.

De laatste spullen verdwijnen in de koffers en weldra is het 05.30 uur als Vincent, onze taxichauffeur, voor komt rijden. Slap ouweh...... zoals altijd beppen we ons richting Schiphol.

We zijn lekker op tijd en hebben slechts enkele personen voor ons staan. Binnen 10 minuten echter is de rij gegroeid tot aan de ingang! Het inchecken en de controle verlopen soepeltjes, dus op naar het ontbijt.

De eerste tegenvaller hebben we direct al bij aanvang. Daar waar ik tijdens een vorige Amerika reis werd geveld door een muggenbult is het nu Renske die de pineut is met een heuse kloof in haar duim! De vakantie is nu al deels verpest. Een kloppende duim op zo'n 10 kilometer hoogte, hoge bloeddruk, lage luchttdruk, dan moet het bloed tegen het plafond spuiten.

De kist vertrekt op het afgesproken tijdstip en weldra zet de chauffeur van dienst ons op het juiste spoor richting the States. De reis richting onze tussenstop in Newark verloopt gladjes alhoewel er een paar keer voor een kortere route over een onverhard zandpad wordt gekozen. De gebitten klapperen en het is maar goed dat we in de riemen zitten anders belanden de voortanden in het achterhoofd van de voorganger.

De service aan boord is meer dan prima. Eten en drinken in overvloed en de schermpjes in de voorstoelen zijn voorzien van films, docu's, muziek, spelletjes, etc. Het personeel is vriendelijk doch behoorlijk gedateerd. In Nederland zeuren we over het met 67 met pensioen gaan, welnu deze lieden stammen uit de tijd dat de Uiver nog zijn rondjes draaide rond de aarde.

Rond 13.30 uur plaatselijke tijd landen we op Newark. We kunnen nog wat van de skyline van New York meepikken zoals de wolkenkrabbers en het Vrijheidsbeeld. Dat wordt hoogstwaarschijnlijk onze volgende trip. Jammer genoeg is het wel wat heiig dus het zicht is beperkt.

Als een van de eerste zijn we uit het vliegtuig en begeven ons zo snel als mogelijk richting de douane waar het enorm druk kan zijn. Ook nu want er komen en stuk of vier vluchten tegelijkertijd aan. Ondanks dat we zoonlief in het vliegtuig nog hebben aangespoord om naar het toilet te gaan meent onze (eigen)wijze puber dat daar nu genoeg tijd voor is met als gevolg dat we tandenknarsend een karavaan van een mannetje of 200 zie langstrekken. Maar goed er zijn ergere dingen.... zoals bijvoorbeeld een kloofje in je duim!

Als we via de inmiddels lange rij bij de officier van dienst aankomen volgt de gebruikelijke controle, vingerafdrukken (met kloof) en natuurlijk wil hij nog een fotootje van ons hebben.

Vervolgens de bagage ophalen, even verderop weer inleveren, naar een andere terminal met de airtrain (een soort monorail), de boel weer door de scanner, en in gestrekte draf naar de gate. Daar waar we meer dan twee uur hadden om over te stappen is het boarden al ruimschoots begonnen en sluiten we aan. Het gezeik van Julian heeft nogal wat tijd gekost.

Het is even voor 16.00 uur als we landen op Orlando. De koffers hebben we rap terug en we gaan opzoek naar Alamo. Na van het spreekwoordelijke kastje naar de muur te zijn gestuurd is het uiteindelijk gelukt een karretje te bemachtigen. Het is een zeer uitgebreide zilvergrijze GMC geworden.

Met wapperende ruitenwissers gaan we op weg richting ons eerste hotel in Kissimmee. Het oer Hollandse weer is met ons meegelift al ligt de temperatuur hier wel ruim boven de 30 graden.

We droppen de koffers op de kamer, we eten nog wat en bij de plaatselijke drogist doen we nog wat inkopen om vervolgens moe de kamer op te zoeken. Op het moment dat ik de laatste woorden aan het virtuele papier toeken hoor ik twee zware vliegtuigmotoren achter mij ronken. De een met wat metaalmoeheid, de ander met een scheurtje.

Beugelbekkie en klooffie in diepe rust.