Vandaag starten we rustig met het ontbijt. Alle tijd want er hoeft geen grote afstand te worden afgelegd. Via het internet zoeken we de toeristische punten nog even op en besluiten om een hop-on/hop-off bus te pakken. Gewoon lekker makkelijk. Nog even het vermelden waard is dat ik vanmorgen de handen vrij had. Renske kon zelf van de pot komen!

Binnen een kwartier staan we in hartje centrum, met even verderop het Hard Rock Cafe. Naast de winkel kopen we kaartjes voor de bus die op de belangrijkste plaatsen stopt. Het duurt nog drie kwartier voordat we mee kunnen dus lopen we zomaar een stukje weg.

Al na enkele minuten staat er een brede glimlach op onze gezichten. Wat een stad! Alles draait hier om muziek. In werkelijk elk café staat een band te spelen! Een hoog cowboy-gehalte wat ook te zien is aan de winkels. Volop cowboylaarzen, hoeden, shirts en al wat je meer nodig hebt om een koe in een hoek van de stal te drijven, haar neer te knuppelen om 't uiteindelijk te verwerken tot een sappige super steak. Nee, dat is niet zielig, en de Dierenpartij zal het wel niet met mij eens zijn, maar zo'n beest is daar gewoon voor gebouwd en die weet dat vanaf de geboorte, neem dat van mij aan.

De wandeling voert langs een aantal bekende bars waaronder die van B.B. King. We zijn nog niet van plan ergens binnen te stappen omdat daar de tijd te kort voor is. Wat ons wel direct opvalt is dat je als je onder de 21 jaar bent, je niet binnen wordt gelaten. Jammer voor Julian, moet ie buiten wachten net als de hond bij de slager.

Om 12 uur stappen we op de bus en worden onderweg geëntertaind door de chauffeur. Direct bij de eerste mogelijkheid gaan we eruit en belanden op Broadway. Hier is onder andere de beroemde Tootsies gevestigd, waar vele artiesten zijn ontdekt. Ook hier in elk café live muziek en bij velen geen leeftijdsdiscriminatie dus zowel Julian als Renske mogen gewoon mee naar binnen. De keuze valt op 'Second Fiddle'. Waarom die? Geen idee, je moet iets kiezen en het klinkt overal lekker.

Al lurkend aan een frisje genieten we van de muziek, dit is Nashville! Super gaaf! Geen idee wie er aan de snaren staan te trekken maar het klinkt prima. Opeens verschijnt er een vrouw ter tafel met een fooienpot in haar handen die zich als Betty, de vrouw van de zanger/ bassist voorstelt. Even handjes schudden en Renske stelt zich voor als de vrouw van ikke. Tippie in de pot even kletsen, waar komen jullie vandaan etc.

Ondanks dat het super leuk is willen we toch door. Jammer om de gehele dag in een tent door te brengen. Ik wil nog een foto van de band maken bij het verlaten van de zaak als de zanger Julian op het podium roept. Ze praten wat om daarna met z'n allen te lachen naar m'n vogeltje. Plaatjes geschoten, als souvenir nog een CD-tje van de band gekocht die de Eddie King Band blijkt te heten. Krijg nog een kaartje mee van Eddie om de foto's naar toe te sturen, gewoon lekker gemoedelijk zoals het hier gaat.

Ook in andere cafés steken we regelmatig de neus om de hoek. De tijd die we hier hebben is veeeel te kort, dat wordt zondermeer een keertje terugkomen. Ook de winkels zijn de moeite waard. Natuurlijk het gebruikelijke souvenirspul maar daar zitten vele leuke hebbedingetjes bij. Zo links en rechts slaan we wat textiel in.

De bus wordt brengt ons, via Farmer's Market waar we bij een 'Memorial' waar ik de naam kwijt van ben (wordt door de chauffeur nog even om een applaus voor de veteranen gevraagd), vervolgens naar het Parthenon. Dit is een replica van de Griekse versie. Het gebouw waar een museum in is gevestigd, is gebruikt als locatie voor de Percy Jackson film. Een museumbezoek zien we niet zitten, we komen toch meer voor de muziek. Het bouwwerk lopen we even rond, zoeken wat verkoeling in de schaduw en wachten op de volgende bus.

De rit gaat langs tientallen studio's in Nashville waaronder de bekendste van RCA waar onder andere Elvis Presley en Roy Orbison opnamen hebben gemaakt, en niet te vergeten Chet Atkins. Hij is hier wel zo'n beetje de plaatselijke held. Als je hier zo rondrijdt snap je waarom het zo moeilijk is om je muziek aan de man te brengen. Zoveel muzikanten op een kluitje.

Uiteindelijk komen we bij de Bridgestone Arena uit en lopen richting het Country Music Hall of Fame museum. Onder komen langs een enorm drukbezocht festival met uiteraard een stukje live muziek. In de museumwinkel schaffen e.e.a. aan en we eten er wat in de enorme hal. Ook hier muziek. Midden in de ruimte staat een gitarist tussen het publiek zijn noten weg te spelen. Ondertussen ga ik met wat pleisters aan de gang want Julian heeft hier en daar wat blaren opgelopen.

Op de weg terug richting het Hard Rock Cafe waar we nog wat willen drinken stuiten we op een straatorkest. Een bassist die zijn noten speelt op een omgekeerde zinken teil met in het midden daaraan vast een stuk lijn en een bezemsteel. Een gitaartje, een banjo, een Dobro-achtig instrument en een vrouw die met lepels klettert. Een zooitje ongeregeld, maar wel erg gaaf!

Ik pik nog even een shirt op bij het Hard Rock Cafe alvorens we naar de bar afzakken. Bij binnenkomst krijgt Julian alle aandacht van de wachtende serveersters. Zijn Peter Griffin shirt valt in de smaak. Voor wie het niet weet Peter Griffin is een tekenfilmfiguur en ziet er een beetje uit als een dikke Duitser met een 'klotenkin'.

Het plekje aan de bar wat toegewezen wordt is prima. Een redelijk gestoorde ober helpt ons. De bloemenvazen verschijnen, we kletsen wat, en als we even niet opletten zijn de lege glazen weer gevuld. Renske wil iets anders proberen en neemt een alcoholvrije mix. Zo'n powerdrankje waar de poeppillen van je ogen lekker wijd van worden en je lang wakker van blijft (hmm, misschien iets voor thuis).

Ober Duke probeert Julian's glas meerdere keren te vullen, echter zonder succes. Met de meest vreemde kapriolen laat hij Julian brullen van het lachen. Hij heeft er overigens een goede kop voor want hij heeft een iets ander gezichtsveld dan de meeste mensen. Als hij ons namelijk aankijkt kan hij ook meteen de mensen achter zich in de gaten houden.

Er zit een soort plastic prikker in met een gitaar met het Hard Rock label. Julian wil ‘m graag hebben en vraagt aan de ober (Duke) of hij er eentje mag. Dat kan dus niet..... hij geeft hem een hele bos! Naast Renske ziet een Amerikaanse vrouw het aan en Julian biedt er gelijk eentje aan. Ze bedankt er voor en zegt op zoete toon: 'Oh, he's so sweet'. Ik kijk haar aan en kan het niet laten gelijk te antwoorden met: 'Yes, I know. He's like his father!' Renske raakt met de vrouw aan de praat, Duke blijkt haar man te zijn.'

Ook nu is het eigenlijk te leuk om te vertrekken maar we willen nog even naar de Opry Mills Mall. Deze ligt op een kleine 20 minuutjes rijden. De Mall is enorm groot en heeft, zoals je hier wel vaker ziet, veel winkels die maar een soort artikel of merk verkopen. Een winkel met bijvoorbeeld alleen maar caps, lego, of alleen Levis of Nike. Julian slaat wat caps in en na wat rondgelopen te hebben gaan we richting food court. Een enorme hal met langs de buitenkant de verschillende aanbieders en in het midden een groot gezamenlijk plein van tafels en stoelen.

Na het eten lopen we nog even een stukje terug want op een van de middenplenen speelt een band. Ene Jason Coleman en Meagan Taylor geven een soort CD-presentatie. Nog nooit van gehoord maar de laatste is volgens het affiche een achternicht van Chet Atkins, een beroemde en begenadigd gitarist.

Onderwijl dat ik naar de band sta te kijken en te luisteren zitten Renske en Julian in een van de massagestoelen die hier staan opgesteld. Ik laat me even later overhalen om er ook in plaats te nemen. 't Is nog lekker ook!

Het pad terug wordt ingezet en binnen het half uur zijn we in het hotel. Moe maar zeer voldaan stappen we met versleten voeten onze aangepaste kamer binnen.

Nashville is TOP!!!